ص: 2

بسم اللّه الرحمن الرحیم

ص: 3

ص: 4

کرده ای و می دانی این جا کجاست!... و خوانده ای ابراهیم چگونه آن را ساخت و اسماعیل چه کرد!... و می شنوی صدای «لبّیکِ» رسول خدا صلی الله علیه و آله را و امیرمؤمنان علیه السلام را و امام مجتبی علیه السلام را!... و این جا همان جاست که بانگ «أنا المهدی» طنین انداز خواهد شد... و اکنون تو ایستاده ای که باید گردن افرازی؛ نگاه در خانه افکنی و چشم سر را روزنه ای سازی تا دلت از نور ملکوت روشن گردد.

همان نگاه اوّل کافی است تا زانوان - که همه ی سفرعمر، تو را تحمل کرده اند - اینک سست شوند و سرت را و لبهایت را و پیشانیت را با سنگ های مسجد الحرام آشنا سازند تا تو با خدای خویش، در مقابل خانه اش، اندکی راز و نیاز کنی.

***

این نوشتار، سفرنامه ی حج نیست؛ بیان دردهای یک مسلمان است که می بیند هنوز هم با کثرت حاجیان و فزونی خداپرستان، تفرقه بر قلب و جان ملّت های مسلمان حکم می راند.

در بهار سال 82 (ربیع الثانی 1424)، به توفیق الاهی برای اوّلین بار، راهی سفر عُمره شدم. سفری بود زیبا و به یاد ماندنی؛ زیارت مدینه؛ مسجد زیبای نبوی صلی الله علیه و آله ؛ قبرستان غمگین بقیع،... و در پی آن، مکّه، مسجدالحرام و... کعبه.

حجاز سرزمینی است که در جای جای خویش خاطراتی از خاندان وحی علیهم السلام دارد و هرگوشه ی آن یادآور آیات قرآن و تاریخ

ص: 6

اسلام است: کوه اُحُد، مسجد جن، خانه ی پدر رسول خدا صلی الله علیه و آله ، مسجد شجره... . برای هر مسلمان، دیدن این مکان ها، تصویرگر خاطره های تاریخ صدر اسلام است.

برای من، کعبه زیباترین جای سفر بود؛ حتّی وقتی خسته از اعمال حج یا پس از نماز یا در پی طواف، در گوشه ای می نشستم و تنها نظاره گرش می شدم. همیشه اندیشه ام کعبه را بزرگتر ترسیم می کرد؛ امّا عظمت و ابّهت کعبه ی واقعی قابل بیان نیست؛حتّی به تصوّر هم نمی آید؛ باید بود و دید... و حجر الأسود، سنگی که بوسه گاه تمامی طواف کنندگان است. سنگی آسمانی که روز قیامت به نطق خواهد آمد و بر حجّ حاجیان شهادت خواهد داد؛ سنگی که جز با دست ولیّ خداوند، در جایگاهش آرام نخواهد گرفت؛ همان گونه که در عصر جاهلیّت و قبل از رسالت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله رخ داد. سیلی خانه ی خدا را ویران ساخت. قبائل مکّه و قریش به تعمیر کعبه اهتمام ورزیدند. چون کعبه بازسازی شد، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله - که آن زمان به «محمّد امین» مشهور بود - به دست خویش حجر الأسود را در مکانش مستقر ساخت. جالب آن است که هرگاه در زمان غیبت نیز حجرالأسود از جایش جدا می شد، تنها به دست امام زمان علیه السلام در مکان اصلی خود قرار می گرفت و نه هیچ کس دیگر.(1)

ص: 7

دانستن این نکته، مرا تشویق کرد که حَجَر را زیارت کنم. بوسه بر ) آن سنگ سیاه، علی رغم ازدحام و همهمه ی اطراف آن، از شیرین ترین لحظات سفر بود.

تلخ ترین خاطره ی سفر من، امّا - که این نوشته بر پایه ی آن شکل گرفت - برخورد با یک کتاب بود.

شبی در مدینه و پس از زیارت قبر شریف نبوی و نماز در مسجد پیامبر بزرگ خدا صلی الله علیه و آله ، هنگام بازگشت به هتل، کتابی به زبان فارسی که ادعای دفاع از ائمه علیهم السلام بر جلد آن نقش بسته بود، توجّهم را جلب کرد. عنوان زیبای کتاب مرا به سوی خود کشید. مأموران دولت سعودی کتاب را به رایگان در اختیارم گذاشتند و من مشتاقانه آن را به هتل محلّ اقامتم بردم و به مطالعه مشغول شدم.

با خواندن سطر سطر کتاب، شوقم به یأس تبدیل می شد. هر صفحه را که می خواندم و ورق می زدم، از آن چه قرار است با مطالعه ی چنین کتاب هایی، بر سر وحدت مسلمانان بیاید، تأسف می خوردم.

پس از بازگشت به ایران، برایم معلوم شد این کتاب، در سطح وسیعی بین حجّاج ایرانی در سفرهای حجّ و عُمره ی سال قبل نیز توزیع شده است و در آن عقایدی که با اسلام هیچ تناسبی ندارد، به

ص: 8

اسم «دفاع از اهل بیت علیهم السلام » به خوانندگان القا می شود. نویسنده ی کتاب، بدون توجه به نیاز شدید مسلمانان به وحدت - به خصوص در این زمان که بیگانگان با جنگ پای خویش را به کشورهای اسلامی باز کرده اند - به آتش اختلاف دامن زده است و صد البته اگر کمترین توجهی به مسائل دنیای اسلام داشت، قطعا چنین نمی بایست کرد. تصمیم گرفتم، در تلاشی مختصر، به جای پاشیدن تخم نفاق، وحدت را بر مبنای حق پایه ریزی کنم.

برای رسیدن به این مقصود متن اصلی کتاب - که به زبان عربی بود - تهیّه شد و با همکاری دکتر اقارب پرست جوابیه ای که هم اینک پیش روی شماست، فراهم گردید.

هدف این نوشتار، پاسخ سطر به سطر آن کتاب تفرقه افکن نیست - چرا که ارزش چنین نقدی را ندارد - بلکه تلاشی است برای نشان دادن جهل و ناآگاهی و عدم صداقت و عدم انصاف نویسنده و مترجم کتاب.

کتابی که داعیه دار «دفاع از عترت رسول اکرم صلی الله علیه و آله » است، باید با دروغ بیگانه باشد؛ پرده های جهل را بدرد؛ آفتاب علم را بگستراند؛ انصاف را رعایت کند و بدگویی و بدزبانی را پیشه نسازد؛ امّا در کمال تأسف، با خواندن کتاب، محتوا را نه تنها با اسم زیبای آن بی ارتباط یافتم؛ بلکه به یاد تفکّر شیطانی «هدف، وسیله را توجیه می کند» افتادم و آن گاه که «هدف» تفرقه افکنی باشد، تکلیف «وسایل و

ص: 9

ابزاری» که قرار است آن هدف را دنبال کند، مشخص خواهد بود.

در نگاه اوّل و با توجه به مطالب نوشته شده بر روی جلد، انتظار این بود که هدف کتاب «وحدت آفرینی بر مبنای حق» باشد؛ امّا با مطالعه ی آن روشن گردید که نویسنده و مترجم، هر یک به نوبه ی خویش - با توسّل به هر وسیله ای که در دست داشته اند - در صدد تهیه ی اثری برآمده اند که به گمان خویش، یاران واقعی اهل بیت علیهم السلام و راه و روش شیعیان را متهم کنند و شیعه را دست خوش شبهات مذهبی سازند.

***

محتوای نوشتار و شبهات کتاب، نسبت به ائمه علیهم السلام و شیعیان در چهار بخش مورد بررسی قرار گرفته است. در ابتدا، به صفحاتی از کتاب اشاره شده که در آن نویسنده به ظاهر، انتقادی علمی بر مذهب شیعه وارد کرده است؛ در حالی که انتقاد از اساس وارد نیست و نویسنده - حتّی در آن جا که به ظاهر از حربه ی علم استفاده می کند - کم مایگی و جهل خویش را نسبت به عقاید راستین شیعی و اسلامی نشان داده است.

گاه حربه ی نویسنده در جهت تضعیف شیعه، توسّل به تهمت هایی دروغین است که در طول تاریخ، دشمنان به مذهب شیعه نسبت داده اند؛ در حالی که حتّی عوام شیعه نیز از این اتهامات مبرّا و از آن ها بی اطّلاع اند و نویسنده، با یقین به دروغین بودن

ص: 10

بسیاری از این مطالب، شیعیان را متّهم می نماید. (این موارد در بخش دوم کتاب بررسی شده است.)

در بخش سوم، به شخصیّت نویسنده پرداخته شده است و با بررسی ویژگی ها و القابی که نویسنده خود را به آن ها معرفی می کند، مانند: آیة اللّه العظمی، مجتهد، دکتر، شیعه، متولّد کربلا، ساکن نجف، معاشر و همراه بزرگان و... روشن شده است که نویسنده ی محترم در هیچ یک از مواردِ فوق، راستی و درستی را پیشه نساخته است و این ها همگی عناوینی ساختگی اند تا چهره ی حقیقی مؤلف مشخص نشود و ادعای وی درباره ی «تلاش مخلصانه برای وحدت» قابل پیگیری نباشد؛ چرا که نویسنده از بیان نام واقعی خویش اِبا دارد(1) و حتّی در گفتن «طول عمر» خود نیز صداقت نشان نمی دهد!

نویسنده در صفحات مختلف کتاب، ناآگاهی خویش را نسبت به تاریخ پربار شیعه نشان می دهد که این جهالت در بخش پایانی مورد بررسی قرار گرفته است. (برای توضیح بیشتر، به بخش چهارم مراجعه فرمایید.)

شاید با خواندن این نقد، سؤالی که ذهن مرا در طول کار، به خود مشغول کرد، اندیشه ی خوانندگان محترم را نیز به خود معطوف کند:

ص: 11

به راستی، چرا گروهی در شهر رسول خدا صلی الله علیه و آله و در ایّام حج، به جای بیان حقایق و ایجاد انس و الفت بین مسلمانان، به دنبال اختلاف اند؟ قرآن و ندای عقل همواره بشر را بر حق مداری و انصاف رهنمون اند؛ پس چرا گروهی بی توجه به تأکیدات این دو، دوری از حقّ و عدم انصاف را پیشه می سازند؟ و چرا...؟! )

عدنان درخشان

خرداد 1383

ص: 12

ص: 14

آنچه بیشتر هر مسلمان شیعه را درباره حقیقت امام دوازدهم کنجکاو میکند ادعاهای عجیب و غریبی است که تولید کنندگان روایات ما درباره ایشان مدعی هستند اگر چنین شخصیتی وجود میداشت بنده اولین غلام حلقه بگوش ایشان میبودم اما متأسفانه با عقل جور درنمیآید که امامی از نسل پیغمبر صلی الله علیه و آله برای اصلاح جامعه آمده باشد، شغلش شغل پیغمبر باشد امّا این گونه عمل کند ... (صص 169 - 170)

سپس با بررسی شدائد و سختی ها و جنگ ها و خونریزی های دوران ظهور، در انتهای بحث چنین نتیجه می گیرد:

«ما به نوبت خود میپرسیم راستی امام قائم از کجا شروع خواهند کرد؟ و از چه کسانی انتقام خواهند گرفت؟ واینهمه خونی که میریزد خون کیست؟... وانگهی مگر نه این است که ایشان زمین را پس از آنکه ظلم و ستم بر آن حاکم بوده، سرشار از عدالت و برابری خواهد کرد؟ پس با کشتن نود درصد(به فرموده شیخ طوسی[ !])مسلمین(1) توسط امام قائم[ !] کجاست آن عدالت و برابری؟! (صص 176 - 177)

در مجموع، تلاش نویسنده بر این است که نشان دهد چنین خونریزی هایی از آن امام و فرزند پیامبر صلی الله علیه و آله بعید است و بی عدالتی

ص: 16

است. لذا وجود چنین فردی از پایه و اساس کذب است!

در پاسخ باید گفت: وجود حضرت مهدی علیه السلام از مشترکاتی است که سنّی ها و شیعیان متفقاً بر آن تأکید دارند و حتّی گروه های تندرو .

وهّابی نیز به وجود چنین شخصیتی در کتب خود به عنوان فردی که در آخرالزّمان ظهور خواهد کرد، اشاره می کنند.

جابربن عبداللّه انصاری آورده است. جابر گوید:

شنیدم که پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: «گروهی از امّتم آشکارا تا روز قیامت براساس حق پیکار می کنند.» آن گاه فرمود: «پس عیسی بن مریم فرود می آید. فرمان روای گروه (مسلمانان) گوید: بیا و برایمان نماز بگزار. او می گوید: )

خیر، به درستی که بعضی از شما به پاس گرامی داشتِ این امّت، بر دیگران امیر هستید.»(1)

شارحان دو صحیح مسلم و بخاری به روشنی حدیث را درباره ی حضرت مهدی علیه السلام تفسیر کرده اند. برای مثال در کتاب «فتح الباری فی شرح صحیح البخاری» پس از تصریح به تواتر(2) حدیث های درباره ی حضرت مهدی علیه السلام ، چنین می نویسد:

«در نماز خواندن عیسی علیه السلام پشت سر مردی از این امّت، با توجه به این که در آخرالزّمان و نزدیک قیامت است، نشان صحت و درستی گفته هایی است که گوید: به درستی که زمین از قائمی برای خدا با حجّت، خالی نخواهد بود.»(3)

مؤلف کتاب«ارشاد السّاری فی شرح صحیح البخاری» نیز این حدیث را به حضرت مهدی علیه السلام تفسیر کرده و تصریح کرده است که

ص: 18

حضرت عیسی علیه السلام در نماز به حضرت مهدی علیه السلام اقتدا می کند. (1)

از مشهورترین احادیثی که در کتب علمای سنّی درباره ی حضرت مهدی علیه السلام آمده است، حدیث زیر است :

«المهدیُ حقٌّ و هو مِن وَلَدِ فاطمةَ.»

«مهدی حقّ است و او از فرزندان فاطمه است.»(2) !

باز در حدیث دیگری به نقل از پیامبرخدا صلی الله علیه و آله چنین آمده است:

«مهدی از من است. او پیشانی درخشان و بینی کشیده ای دارد. زمین را از قسط و عدل پر می کند؛ همان گونه که از ظلم و ستم پر شده و هفت سال سلطنت می کند.»

این روایت را حاکم نیشابوری با مبانی مُسْلم صحیح می داند. گنجی شافعی، سیوطی و ابوالفیض ، همگی از بزرگان اهل تسنّن - بر صحّت حدیث تصریح دارند و شیخ منصور علی ناصف استاد

ص: 19

دانشگاه الأزهر مصر، در کتاب «التّاج» آن را صحیح می شمارد. هم چنین بَغَوی مالکی حدیث را نیکو می داند و ابن قیّم جوزیه، از شاگردان ابن تیمیّه مؤسس فکری فرقه ی وهابیّت، به خوبی سندهای این حدیث حکم کرده است.(1)

در مدارک اهل تسنّن حتّی از سختی ها، بلایا و فتنه های دوران ظهور حضرت مهدی علیه السلام سخن به میان آمده است تا آن جا که فردی به نام نُعَیْم بن حَمّاد مِروَزی در کتاب خود به نام الفِتَن - که آن را پیش از ولادت امام زمان علیه السلام نوشته است - به وقایع و سختی های دوران ظهور اشاره می کند.

لذا نویسنده ی مجهول کتاب - چه مذهب تشیّع داشته باشد و چه از اهل تسنّن باشد - باید در مقام دفاع از این اعتقادِ ریشه ای مسلمانان و در صدد برپایی پرچم اسلام و مقابله با مخالفان مهدویّت باشد تا از خدا و رسول دفاع کند؛ نه این که خود آب به آسیاب دشمنان بریزد و به انکار مهدویّت برخیزد!

از جانب دیگر، چرا حکومتی که به تصریح مدارک معتبر شیعه و سنّی، درصدد برپایی حکومت عدل جهانی است و حتّی شخص

ص: 20

رسول خدا صلی الله علیه و آله بر این عدالت تصریح کرده اند، از جانب نویسنده به بی عدالتی و خونریزی های بی حساب و کتاب متّهم می شود؟ چرا با بی توجهی به تمامی مدارک موجود در کتب علمای شیعه و وجود همین روایات و روایات بی شمار دیگر در تأیید وجود حضرت مهدی علیه السلام در مدارک غیر شیعی(1)، مهدویّت را انکار می کند؟ چگونه

وی اعتقاد به آن را امری واهی می پندارد و آن را ساخته و پرداخته ی علمای شیعه می انگارد و با بی اطلاعی کامل از کتبی که علمای بزرگ عامّه درباره ی مهدویّت نوشته اند، شیعیان را به اعتقاد سازی متّهم می کند؟

گنجی شافعی

2 - «العَرْف الوَرْدی فی أخبار المهدی» نوشته ی جلال الدین سیوطی عالم مشهور سنّی

3 - «العِطْرُ الوردی فی أوصاف المهدی» نوشته ی محمّد بن محمّد بَلْبیسی

4 - «القَطْرُ الشَّهدی فی أوصاف المهدی» به صورت شعر سروده ی شهاب الدّین حُلوانی

5 - «المَشرب الوردی فی مذهب المهدی» نوشته ی ملاّ علی قاری حنفی مکّی

6 - «الردّ علی من حَکم و قضی بأنّ المهدی الموعود جاء و مَضی» نوشته ی ملاّ علی قاری حنفی مکّی

7 - «البرهان فی علاماتِ مهدیِّ آخر الزّمان» نوشته ی حسام الدین متقی هندی عالم مشهور سنّی حنفی

8 - «عِقدُ الدُّرر فی أخبار الامام المنتظر» نوشته ی یوسف بن یحیی مقدسی سلمی

9 - «أخبار المهدی» نوشته ی حافظ ابونُعیم اصفهانی

10 - «أربعین حدیثاً فی المهدی» نوشته ی حافظ ابونُعیم اصفهانی

11 - «ابراز الوهم المکنون من کلام ابن خلدون » نوشته ی ابوالفیض غماری مغربی

12 - «المهدی المنتظر» نوشته ی ابوالفضل غماری مغربی (برادر

ص: 22

ابوالفیض یاد شده)

13 - «اخبار المهدی» نوشته ی حَمّاد بن یعقوب رواجنی استاد بخاری

14 - «المهدی» نوشته ی شمس الدین ابن قیّم جوزی عالم مشهور اهل تسنّن و شاگرد ابن تیمیّه

15 - «تلخیص البیان فی علامات مهدیِّ آخر الزّمان» نوشته ی ابن کمال پاشای حنفی

16 - «فرائد فوائد الفکر فی المهدی المنتظر» نوشته ی مرعی بن یوسف کرمی مقدسی

17 - «تحدیق النّظر بأخبار المنتظر» نوشته ی محمّد بن عبدالعزیز بن مانع

18 - «الهدیّةُ النَّدیَّة فی فضل الذات المهدیَّه» نوشته ی شیخ مصطفی بکری

19 - «الإذاعة لما کان و ما یکون بین یدی الساعة» نوشته ی محمد صدیق خان بخاری هندی

20 - «الفتن» نوشته ی نعیم بن حمّاد متوفای 228 هجری قمری که قبل از ولادت حضرت مهدی علیه السلام کتاب خویش را نگاشته است.

ص: 23

حرمت.»(1)

جالب آن است که برخی از علما و بزرگان سنّی نه تنها متعه را حلال می دانند بلکه در آن راه افراط برگزیده اند.

عبدالملک بن جُرَیْج اُموی - که شیخ و استاد بخاری، نویسنده ی کتاب صحیح بخاری مشهورترین کتاب اهل تسنّن است و شمس الدین ذهبی او را یکی از اعلام ثقات، بلکه امام، علاّمه، حافظ و شیخ حرم و ... می داند - از جمله ی کسانی است که نه تنها قائل به جواز متعه بود، بلکه در این امر افراط می کرد.

شافعی می گوید: وی 90 زن به متعه داشت! ذهبی نیز گفته است: او 70 متعه ای داشته است!

ابن جریج، در فهرستی، نام زنانی را که وی آنان را به ازدواج موقت (متعه) در آورده بود، یاد کرده است(2) تا فرزندانش آنان را بشناسند و در ازدواج هاشان اشتباه نکنند!!

با این همه ،نویسنده ی کتاب، متعه را حربه ای برای کوبیدن شیعه می داند و به جای بررسی کتاب های علمای سنّی - که قائل به جواز متعه اند - آن را ساخته ی شیعیان جلوه می دهد.

ص: 25

منافق اند و از اهل شهر مدینه نیز عدّه ای هستند که در نفاق ورزیدن سابقه ی طولانی دارند و در این کار ماهرند... به زودی آنان را به عذابی دوچندان گرفتارمی کنیم سپس به سوی عذابی بزرگ فرستاده می شوند. (توبه / 101)

و از مردمان کسانی هستند که می گویند: به خدا و روز قیامت ایمان داریم؛ در حالی که ایمان ندارند و از مؤمنان نیستند. آن ها می خواهند به خداوند و مؤمنان مکر و خدعه زنند؛ امّا این خدعه و مکر به زیان خودشان است و نمی فهمند. در دل اینان مرضی است و خداوند آنان را به حال خود وامی گذارد و بیماری دلشان را زیاد می کند و برای آنان به جهت تکذیب آیات الاهی، عذابی دو چندان فراهم است. (بقره / 9-11)

خداوند زنان و مردان منافق را عذاب می کند... و بر آنان غضب الاهی و لعنت خداوند جاری است و خداوند جهنم را برای آنان آماده کرده و چه بد بازگشت گاهی است! (فتح/6)

منافقان پیوسته به خداوند قسم می خورند که: ما هم به راستی از شما مؤمنان ایم؛ حال آن که از شما نیستند. (توبه/56)

خداوند مردان و زنان منافق و کافران را به جهنمی که در

ص: 27

آن جاویدان خواهند بود وعده می دهد، همین آنان را کفایت می کند. خداوند آنان را لعنت می کند و برای ایشان عذابی همیشگی و پایدار است. (توبه/68)

سوره های بقره، مائده، توبه، عنکبوت، احزاب، محمّد صلی الله علیه و آله ،... همگی آیاتی درباره ی اهل نفاق دارند و حتّی سوره ی منافقون به طور اختصاصی به بررسی وضعیت منافقان در صحابه می پردازد. باری، بیش از 300 آیه در وصف منافقان و اعمال و رفتارشان در قرآن مجید ثبت است!

***

حال از نویسنده ای که ادعای دفاع از قرآن را دارد، انتظار نمی رود چنین سنگ صحابه ای را به سینه بکوبد که به قطع و یقین، حتّی نام بسیاری از آنان را نمی داند و نباید اصرار داشته باشد که هر چه کرده اند و هر چه می گویند - ولو برخلاف هم و در تناقض با یکدیگر باشد(1) - باید به عنوان سیره، اطاعت شود! ؟

از صحابه را هم ردیف اصول اعتقادی اسلام می داند و هم طراز سنّت پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت بزرگوار رسول خدا علیهم السلام می شمارد و هر شیعه ای را که حتی با یک نفر از صحابه مخالفت کند و کینه ی یکی از آنان را به دل داشته باشد، رافضی معرفی می کند!!

اصل سخن چنین است:

مسلمان کسی است که علاوه از[ بر] پایبندی به اصول اعتقادی از سنت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سنت اصحاب و یاران باوفایش رضوان اللّه علیهم اجمعین و سنت اهل بیت اطهارش علیهم السلام که عین سنت پیامبر صلی الله علیه و آله است

پیروی نماید و تمام آنانرا دوست داشته باشد... اگر شیعه ای دیدیم که با اصحاب پیامبر رضوان اللّه علیهم اجمعین یا حتی [ با] یک فرد آنان کینه داشته باشد او شیعه نیست بلکه رافضی و سبایی است. (ص 13)

حتّی در صفحات بعد سیره ی اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله را در ادامه ی محوریّت قرآن می داند که هیچ مسلمانی از آن مستغنی نیست. (صص 15 - 16)

سخن مترجم در این که سنّت اصحاب را ادامه ی سنّت رسول خدا صلی الله علیه و آله می داند و به پیروی از آن سفارش می کند مصداق روشنی از «تقلید» است که خود دیگران را از آن نفی و مسلمانان را به تحقیق تشویق می کند؛ گویی قرآن - که کتاب دین جاوید اسلام است و مترجم کتاب پیوسته در مقدمه به پیروی از آن سفارش می کند - در

ص: 29

وادی تحقیق و نحوه ی پیروی از صحابه مورد بی مهری قرار گرفته است.

قرآن کریم در ماجرای «جنگ اُحد» به فرار جمع کثیری از مسلمانان اشاره می کند و بیان می دارد که آنان بدون توجه به فرمان رسول خدا صلی الله علیه و آله - که از مسلمانان می خواستند برگردند و صحنه ی جنگ را ترک نکنند - در حال فرار و بالارفتن از کوه بودند و در گرما گرم نبرد، رسول خدا صلی الله علیه و آله را تنها گذاشتند.(1)

در این غزوه، امیرمؤمنان علیه السلام آن حضرت را یکّه و تنها یاری می کردند(2) تا آن که جمعی از صحابه به خود آمدند و با مشاهده رشادت های شیرخدا علیه السلام برگشتند و به یاری خدا و رسول صلی الله علیه و آله شتافتند. آن جا بود که ندای «لا فتی إلاّ علی و لا سیفَ إلاّ ذوالفقار:جوانمردی جز علی و شمشیری جز ذوالفقار نیست» در پهنه ی کوه اُحد پیچید و شجاعت امیرمؤمنان علیه السلام را در تاریخ ثبت کرد.(3) آری، خداوند سختی نبرد اُحد را محکی می داند که مؤمن واقعی از منافق شناخته می شود.(4)

ص: 30

با این اوصاف، آیا پیروی از سنّت امیرمؤمنان علیه السلام در دفاع از رسول خدا صلی الله علیه و آله هم طراز پیروی از صحابه ی فراری است و ما باید از گروهی (به

تأیید آیات سوره آل عمران) نفاق پیشه پیروی نماییم؟!

آیا قبیح دانستن این عمل صحابه در جنگ اُحد، باعث خروج شیعیان از حدّ اسلام و رافضی(1) شدن آن ها می شود؟!

اگر یک مسلمان شیعه یا سنّی با خواندن کلام الاهی از نافرمانی و بی ایمانی و نفاق گروهی از صحابه در اطاعت امر خدا و رسول خدا صلی الله علیه و آله ناراحت شود و با این رفتار مخالفت کند، مستحقّ القابی مثل سبایی و رافضی است؟! آیا پیروی از صحابه ای که قرآن گروهی از آنان را به «نفاق»، «کفر»، «بیمار دلی»،... متهم می کند - چون پیوسته اسباب آزار رسول خدا صلی الله علیه و آله را فراهم می ساخته اند - هم طراز پیروی از سنّت رسول خدا صلی الله علیه و آله و اهل بیت بزرگوار آن حضرت است؟!

جالب آن که نویسنده ی محترم در صفحات 55 و 56 کتاب، جملاتی را بازگو می کند که حاکی از رنج ها و مصیبت های رسول خدا صلی الله علیه و آله و انبیای دیگر است. آیات قرآن نیز بر این رنج ها وآزارها که گروه منافق صحابه اعمال می کردند، مهر تأیید می گذارد:

و از ایشان اند کسانی که پیامبر را اذیت می کنند.

ص: 31

(توبه/61 )

هم چنین خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید:

کسانی که خدا و رسول را آزار دهند، خدا آنان را در دنیا و آخرت لعنت می کند. ما برای ایشان عذابی آماده کرده ایم. (احزاب / 57)

حال به راستی نویسنده ی ناشناس کتاب از اعمال و رفتار صحابه بی اطلاع است یا آگاهانه برای رسیدن به اهداف اختلاف افکنانه ی خویش آن اعمال را نادیده می گیرد؟

نمیداند...

نتیجه می گیرد: پیامبر خدا صلی الله علیه و آله ، ائمه اطهار علیهم السلام و دیگر انبیای الاهی

علم غیب نمی دانند - کما این که نویسنده و وهّابیان چنین اعتقادی دارند. - (صفحات 19 تا 22)

این اعتقاد به صراحت در قرآن نفی شده است. اگر مترجم آیات را بر مذهب خویش تطبیق نمی داد و درصدد قیچی کردن آیات برنمی آمد، چنین سخنانی را نمی گفت و قرآن را به رأی خویش تأویل و تفسیر نمی کرد. به آیات زیر که همگی از آگاهی انبیا و به خصوص حضرت رسول صلی الله علیه و آله به غیب گزارش می دهد توجه کنید:

عالِمُ الغَیْب فلا یُظهِرُ علی غیبِهِ أحداً إلاّ مَنِ ارتضَی مِن رسولٍ (جن / 26 و 27)

او دانای غیب است و احدی را از غیب خویش آگاه نمی سازد، مگر آن کسی را که از بین فرستادگان می پسندد.

و ما کان اللّه ُ لِیُطلِعَکُم علی الغیبِ ولکِنَّ اللّه َ یَجْتَبی مِن رُسُلِه مَن یشاء (آل عمران / 179)

و خداوند شما را از غیبش آگاه نمی سازد؛ امّا به مشیّت خویش برگزیدگان از رسولان خود را به این مقام آگاه می سازد.

ذلک من أنباء الغیب نوحیه إلیک (یوسف / 102)

ص: 33

این از خبرهای غیب بود که به تو وحی کردیم...

بی توجهی به آیات روشنی مانند آیات سوره ی جن، آل عمران، یوسف و... در مباحث مهم و کلیدی مانند علم غیب نگران کننده است؛ چرا که اگر قرار باشد هر کس به میل خویش قسمتی از آیات قرآن کریم را ببیند و از دیدن آیات دیگر قرآن، به دلیل مخالفت با عقاید شخصی خویش، چشم پوشی نماید، ارزش هدایتی کتاب خدا از بین می رود و در این صورت تکلیف میراث های دیگر نبوی صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام مشخص است.

آیا به قسمتی از کتاب ایمان می آورید و به قسمتی دیگر کافر می شوید؟ جزای آن کس که چنین کند رسوایی و سرافکندگی این جهان است و روز قیامت او را به سوی سخت ترین عذاب می برند و خداوند از آن چه می کنید، غافل نیست. (بقره / 85)

انداختند و کشان کشان او را نزد ابوبکر بردند، تا جایی که او فریاد میکشید: (یا ابن امی[ اُم] إن القوم استضعفونی و کادوا یقتلوننی)(1)

آن گاه ناشیانه نتیجه می گیرد:

آیا امیرالمؤمنین تا این حد بزدل و ترسو بودند؟!

اولاً: اگر عبارت «یا ابنَ اُمَّ إنَّ القومَ اسْتَضْعَفونی و کادوا یَقْتُلونَنی»: «ای پسر مادرم، این قوم مرا خوار کردند و می خواستند مرا بکشند» نشانه ی بزدلی است، نویسنده ی محترم باید بداند که قرآن مجید در سوره ی اعراف آیه ی 150 همین عبارت را از زبان حضرت هارون علیه السلام آورده است که در برابر برادر خویش، حضرت موسی علیه السلام می گویند. در این صورت، آیا قرآن به بزدلی و ترسویی حضرت هارون علیه السلام اشاره می کند؟!!

ثانیاً: اگر این ماجرا توهین شیعیان به ائمه علیهم السلام است، همین داستان و عین جملات مذکور و آیه ی مورد اشاره در مدارک سنّی نیز نقل شده است.(2)

ص: 35

می کند، نباید کتاب خدا را به صرف این گزارش مورد حمله قرار داد! به همین ترتیب اگر تاریخ شیعه یاران رسول خدا صلی الله علیه و آله را در اقلیّت می داند، نباید به شیعیان حمله ور شد؛ بلکه باید با تدبّر در تاریخ و قرآن، از تکرار چنین وقایعی جلوگیری کرد.

چرا که قرآن به صراحت از صحبت مورچگان(1)، هدهد(2) و پرندگان(3) با حضرت سلیمان علیه السلام سخن می راند و اصولاً عبارت قرآنی منطق الطیر(4) (= دانستن زبان پرندگان) بیانگر یکی از الطاف الاهی و علوم موهبتی خداوند به انبیا و اولیا است.

به هر روی، نویسنده ای که محور سخنانش را قرآن می داند باید در آیات تدبّر نماید و اگر سخن مورچه ای را با حضرت سلیمان علیه السلام در کلام وحی می بیند، نباید از سخن چهارپایی با خاتم رسل صلی الله علیه و آله تعجب کند.

ثانیاً: نتیجه گیری دوم نویسنده را به حساب شوخ طبعی وی می گذاریم؛ چرا که اگر دراز گوشی با یکی از انبیای الاهی سخن بگوید - که از لحاظ منطق قرآن بعید نیست - نباید انتظار داشت که او بگوید: پدر و مادر آدم ها به فدایت! بلکه شرط احترام ایجاب می کند آن حیوان از خود و هم جنسانش مایه بگذارد.

ثالثاً: اگر به زعم نویسنده، حدیث فوق توهین شیعیان به مقام نبوّت است، باید بداند که همان حدیث با تفصیلات بیشتر و شاخ و برگ افزون تر در منابع اهل تسنّن نیز آمده است. لذا نویسنده که در

ص: 38

آخر کتاب مدعی گرویدن به مذهب سنّی هاست - که به نظر می رسد از ابتدا در همان مسلک بوده است -(1) باید پاسخ گوی شبهه اش باشد؛ چرا که این حدیث در مدارک مذهب مورد علاقه وی آمده است.(2)

رابعاً: در منطق قرآن، نه تنها حیوانات سخن می گویند؛ بلکه همه چیز ناطق است و تسبیح خداوند می کند.

و إن مِن شیءٍ إلاّ یسبِّحُ بحمدِهِ و لکن لاتفقهون تسبیحَهُم (اسراء / 44)

و چیزی نیست مگر این که تسبیح و حمد الاهی می کند؛ امّا شما تسبیح آنان را درنمی یابید.

این نویسنده ی ناشناخته - که از معارف قرآن اطلاع کافی ندارد - در روز قیامت خواهد دید که دست، پا، اعضا و جوارح تفرقه افکنان شهادت خواهند داد بر اعمال و رفتاری که برای خراب کردن چهره ی قرآن، اهل بیت علیهم السلام ، شیعیان، اسلام و مسلمانان کرده اند. آنان خواهند گفت: چرا شما بر ضدّ ما شهادت می دهید؟ به آنان پاسخ داده می شود: خدایی که همه چیز را به سخن وا می دارد، ما را نیز به سخن واداشت.

ص: 39

و قالوا لِجُلودِهِم لِمَ شهِدْتُّم علینا؟ قالوا: أنطَقَنا اللّه ُ الذی أنطَقَ کلَّ شیء (فصلت / 21)

و به پوست تن خود خواهند گفت: چرا به زیان ما شهادت می دهید؟ می گویند: خدایی که همه چیز را به سخن وا می دارد، ما را نیز به سخن واداشته است.

خود جای دهند؟ اگر معجزه هم خواسته اند ثابت کنند، آن فقط در اختیار پیامبران قرار میگیرد (ص 131)

به طور خلاصه، او در دو جهت در پی انتقاد از این حدیث است:

1) غیر قابل جمع بودن این شمارش و گردآوری در یک صحیفه و نوشته

2) ردّ معجزه برای غیر پیامبر و لذا دروغ بودن چنین صحیفه ی معجزه آسایی برای امامان علیهم السلام

پاسخ قسمت اول:

در پاسخ انتقاد اول باید گفت: اگر فردی در قرون وسطای غرب می زیست، چنین سخنانی از وی بعید نبود؛ اما نویسنده ای که خود را دکتر معرّفی کرده است و در قرن ارتباطات و در عصر کامپیوتر و اتم زندگی می کند، بعید است که نداند این عدد حتی توسط یک کامپیوتر ساده ی خانگی قابل محاسبه است؛ چه برسد به «همه ی کامپیوترها و عقل های الکترونی دنیا»!

از جانب دیگر، زمانی که بشر معمولی بتواند این اطلاعات را در چند CD جمع کند، چرا خداوند - به طریقی که برای بشر هنوز مکشوف نشده - نتواند برای اولیای خود بر روی زمین - که پیامبر صلی الله علیه و آله

و اهل بیت بزرگوار آن حضرت اند - چنین کاری انجام دهد؟ آیا در قدرت الاهی - نعوذ باللّه - شک دارد یا در ولایت پیامبر و

ص: 41

اهل بیت علیهم السلام ؟!!

از سوی دیگر، نویسنده که مذهب اهل تسنّن را برگزیده، گویی از متون مذهب خود هم اطلاعی ندارد، چرا که در کتب معتبر سنّی ها، وجود چنین صحیفه ها و کتبی قطعی است. برای نمونه به این حدیث دقّت کنید:

عبداللّه بن عمر می گوید: روزی رسول خدا در حالی که دو کتاب در دستشان بود، بر ما وارد شده، فرمودند: آیا می دانید این دو کتاب چیست؟ گفتیم: نه یا رسول اللّه! پیامبر با اشاره به کتابی که در دست راستشان بود، فرمودند: این کتابی ازپروردگار عالم است که در آن اسم اهل بهشت، نام پدرانشان و قبیله ی آنان است. سپس به دست چپ خود اشاره کردند و فرمودند: این نیز کتابی از جانب پروردگار جهانیان است که در آن اسم اهل جهنّم، نام پدران و قبیله ی آن هاست...(1)

بهتر بود نویسنده به جای حمله ی بی مورد به شیعیان و دروغ پنداشتن روایات اهل بیت علیهم السلام ابتدا در مذهب خود تحقیق می کرد و

ص: 42

آنگاه دیگران را متهم می نمود.

پاسخ قسمت دوم:

اشتباه دیگر نویسنده این است که کارهای خارق العاده و معجزات را تنها مخصوص پیامبران می داند؛ در حالی که اگر آگاهی قرآنی بیشتری داشت و در آیات قرآن تفکّر می کرد، خلاف این را می یافت. خداوند در آیات 38، 39 و 40 سوره ی نمل چنین می فرماید:

- حضرت سلیمان علیه السلام (برای این که بلقیس را به معجزه ای رهنمون سازد و او را به ایمان به خدا هدایت نماید) گفت: ای بزرگان، کدام یک از شما تخت بلقیس را پیش از آن که تسلیم امر من شود، خواهد آورد؟* از میان آن جمع، بزرگی از جنّیان گفت: من قبل از آن که از جایت برخیزی تخت بلقیس را می آورم و بر این کار توانا و امین هستم.* کسی که علمی از کتاب نزد او بود گفت: من قبل از آن که چشم بر هم زنی، تخت را حاضر می کنم و چون سلیمان تخت را در مقابل خویش حاضر دید، گفت: این فضل الاهی بر من است*(1)

ص: 43

آیه ی 39 به روشنی نشان می دهد بزرگی از جنّیان - که در مجلس سلیمان نبی علیه السلام حضور داشت - بر اعجاز توانا بود و می توانسته تخت باشکوه بلقیس را - پیش از آن که آن حضرت از جا برخیزد - از فاصله ای دور نزد سلیمان علیه السلام حاضر کند.

این بزرگ اجنّه به تصریح قرآن، بر این کار قدرت داشته و به یقین از انبیا نبوده است.

آیه ی 40 همین سوره می فرماید: کسی که علمی از کتاب داشت تخت بلقیس را، به اعجاز، در حضور حضرت سلیمان علیه السلام حاضر کرد. اهل تسنّن درباره ی شخصیت این فرد در کتب تفسیر چند احتمال می دهند که قول مشهور آنان آصف بن برخیا، کاتب سلیمان علیه السلام است.(1)

در نتیجه، ادعای نویسنده بر این که معجزه فقط مخصوص پیامبران است، ادعای بی مدرکی است و با آیه ی قرآن و حتی مذهب پنهان نویسنده - که اهل تسنّن باشد - مخالفت صریح دارد. به یقین، اعتبار ائمه ی هدی علیهم السلام نزد خداوند از آصف بن برخیا، کاتب سلیمان و آن جن بیشتر است. لذا وجود صحیفه و نوشته ای نزد آنان که یادگار علوم نبوی صلی الله علیه و آله است، هیچ استبعادی ندارد.

ص: 44

(ص 22)

این اعتقاد، از اصول ساخته و پرداخته ی وهّابیان است؛ چرا که هر مسلمان، چه شیعه و چه سنّی، می داند که خداوند، به اذن الاهی خویش، ما را به انبیا و ائمه علیهم السلام رهنمون ساخته است. پس به راستی کسی که حاجتش را به غیر خدا عرضه کند، نه شیعه است و نه سنّی، بلکه وهّابی است که به جای عرضه ی حاجت خویش به خداوند و اولیای الهی، از شیاطین پیروی کند و از اسلام بهره ای ندارد.(1)

3 - اگر کسی... برای غیر خدا ذبح و نذر کند... چنین شخصی نه شیعه است و نه سنی (ص 22)

این هم از مواردی است که برای آن استدلالی آورده نشده است و تنها در پی تبلیغ عقاید وهّابیت و طالبانی گری است که با جنایات خویش در افغانستان و دیگر کشورهای جهان، تمام مسلمانان را در مظانّ اتهام قرار دادند.

4 - ابن سبا اولین کسی بود که مدعی شد امیرالمؤمنین وصیّ پیامبر صلی الله علیه و آله است. (2) (ص 45)

اگر خواننده ی کتاب، فصلی را که نویسنده به این امر اختصاص داده است مطالعه کند، می یابد که در هیچ مدرکی که وی معرفی

ص: 46

می کند، چنین مطلبی وجود ندارد و این از نتیجه گیری های غیر محققانه بلکه فریب کارانه ی نویسنده و ساخته و پرداخته ی ذهن کم مایه ی اوست.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله 10 سال قبل از هجرت فرمودند:

«إنّ هذا أخی و وصیّی و خلیفتی، فاسمعوا له و أطیعوا»(1)

«به درستی که این علی، برادر من، وصی من و جانشین من است. پس به سخنانش گوش کنید و او را اطاعت کنید.»

حال چگونه نویسنده مدعی است: وصایت امیرمؤمنان علیه السلام ، اوّلین بار توسط ابن سبا در حوالی سال 40 پس از هجرت (50 سال بعد از فرمایش پیامبر صلی الله علیه و آله !!) مطرح شده است؟!

5 - معجزه... فقط در اختیار پیامبران قرار میگیرد (ص 131)

این سخن نیز بیانگر اعتقاد دیگر وهابیّت است که نویسنده، بدون مدرک آن را بین جملات خویش قرار داده است و از یاد می برد که قرآن در آیات 38، 39 و 40 سوره ی نمل از معجزاتی توسط اجنّه و کاتب حضرت سلیمان سخن می گوید.

6 - امام قائم تصمیم دارد تمامی عربها را حتّی اگر شیعه باشند[ !] به بدترین وضع قتل عام کند. (ص 183)

ص: 47

این هم از سخنانی است که نویسنده بدون ذکر حتّی یک سند و تنها به خاطر کینه ای که نسبت به حضرت مهدی علیه السلام و شیعیان دارد نقل کرده است. شیعه و سنّی از قول رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل کرده اند حضرت مهدی علیه السلام دارای صفت زیر است:

«یملأُ الأرضَ قِسطاً و عدلاً کما مُلِئت ظُلماً و جوْراً»(1)

«زمین را از عدل و داد پر می کند همان گونه که ظلم و ستم آن را فرا گرفته بود.»

نویسنده چگونه ادعای اسلام می کند، آن گاه حضرت مهدی علیه السلام را به کشتار بی حساب و کتاب و برخلاف عدل و داد متهم می نماید؟! به راستی، او به رسول خدا صلی الله علیه و آله و سخنان ایشان اعتقادی هم دارد؟!

ص: 48

ص: 50

نصب خواهد شد.

این که چگونه نویسنده ی محترم کتاب، از روایت فوق، نتیجه گرفته، اعتقاد شیعیان این است که در زمان حضرت مهدی علیه السلام قبله از مکّه به سوی کوفه تغییر خواهد کرد، مشخص نیست.

امیرمؤمنان علیه السلام در حدیث مذکور نه تنها از تغییر قبله سخن نمی گویند، بلکه با اشاره به فضیلت مسجد کوفه و با استناد به دانش هایی که به تعلیم الاهی و نبویّ آموخته اند، بیان می فرمایند که این مسجد، منزل گاه و محلّ نماز پیامبران بزرگ الاهی از جمله حضرت آدم، حضرت نوح، حضرت ادریس و حضرت ابراهیم علیهم السلام بوده است. سپس با بهره گیری از گنجینه ی علم غیبی که خداوند در اختیار امیرمؤمنان علیه السلام نهاده، در مقام پیش گویی می فرمایند: روزی حجرالأسود به کوفه خواهد آمد. این واقعه نزدیک به سیصد سال بعد از آن حضرت، در زمان قرامطه در سال های 317 تا 330 اتفاق افتاد و اصولاً ربطی به حضرت مهدی علیه السلام و زمان ظهور ندارد.

تاریخ، این واقعه را چنین ثبت کرده است:

«سلیمان بن حسن بن بهرام جنابی «ابوطاهر» پس از پدرش حسن در سال 310 در بحرین رهبری دولت قرامطه اسماعیلیه را به دست گرفت... در سال 316 و 317 ابوطاهر سپاه خود را به مکّه برد و کعبه را غارت کردند و حجر الأسود را نیز با خود بردند. او در سال

ص: 53

319 به کوفه بازگشت و در آن جا 50 روز مستقر شد. سپس ساحل بحرین را به تصرف خود درآورد و در سال 330 حجرالأسود را به کوفه آورد.»(1)

جالب آن است که علامه ی مجلسی پس از ذکر این حدیث چنین توضیح می دهد: «نصب حجرالأسود در مسجد کوفه در زمان قرامطه اتفاق افتاد که کعبه را خراب کردند و سنگ را به کوفه انتقال دادند.»(2)متأسفانه نویسنده این توضیحات را نمی بیند و به جای توجه دادن مسلمانان به این خبر غیبی و استفاده ی از آن در جهت معرّفی ولیّ خدا - که همانا امیر مؤمنان و فرزندان ایشان علیهم السلام اند - با برداشتی کاملاً شخصی، حضرت مهدی علیه السلام را متّهم می نماید که در صدد تغییر قبله خواهند بود!!

خلاصه ی کلام آن که، نویسنده در دو صفحه از کتاب خود مرتکب خلافهای زیر شده است:

الف - تغییر کلام و تحریف معنای حدیث امیرمؤمنان علیه السلام .

ب - متهم کردن امام زمان علیه السلام و موعود عدالت گستر جهان به اموری که واقعیت ندارد.

ج - متهم کردن گروه کثیری از مسلمانان - شیعیان - به اعتقادی که

ص: 54

روح و جانشان از آن بی اطلاع است.

بی مناسبت نیست در این جا جملاتی را که نویسنده در مقدمه ی کتاب آورده، مرور کنیم:

اینک فرصت آن فرا رسیده است که حق را ظاهر کنم و برادران و خواهران فریب خورده ام[ !] را آگاه نمایم، زیرا که ما به عنوان علماء و رهبران دینی جامعه، مسئولیت عظیمی به دوش داریم و در روز قیامت از ما سؤال خواهد شد لذا مجبوریم روشنگری کنیم و حق را بیان نمائیم حتی اگر تلخ باشد.(ص 33)

افسوس که نویسنده برای روشنگری راه درستی را انتخاب نکرده و با دوری از حق، آرمان های زیبای عنوان شده را از بین برده است!

«وای بر شما ای شیعیان آل ابوسفیان! اگر دین ندارید و از روز جزا نمی ترسید، در دنیایتان آزاده باشید!»(1)

گروه بزرگی از اهل کوفه همانانی بودند که وقتی حضرت علیّ بن ابی طالب علیهماالسلام می خواستند شریح قاضی را - که نصب شده ی خلیفه ی دوم بود - از قضاوت عزل کند، فریادشان به مخالفت بلند شد! همین کوفیان بودند که چون امیرمؤمنان علیه السلام آن ها را از به جماعت خواندن نافله ی ماه مبارک رمضان (تراویح) منع کرد و با این بدعت در دین مخالفت نمود، تظاهرات به راه انداختند که: چرا از سنّت عمر نهی می شود؟!

این کوفیانِ راحت طلب پیوسته مورد طعن و لعن امیرمؤمنان، امام مجتبی، سید الشهداء، امام زین العابدین علیهم السلام و حضرت زینب علیهاالسلام قرار می گرفتند. این گروه هرگاه دنیایشان با پیروی از اهل بیت علیهم السلام همسان نبود، رهایشان می کردند و به دنیا روی می آوردند. از این رو سید الشهداء علیه السلام این کوفیان - و نه شیعیان و پیروان واقعی خویش - را این چنین وصف می کند:

«مردمان، بنده ی دنیایند و دین لقلقه ی زبان آن هاست تا زمانی که دنیایشان تأمین است. آن گاه که بلافراگیر شود،

ص: 56

دین داران کم می گردند.(1)»

هر کس که در مجالس عزای حسینی علیه السلام ، شرکت می کند، حتی اگر پیرزنی فرتوت یا کودکی خردسال باشد، درمی یابد که شیعیان واقعی اهل بیت علیهم السلام همان هایی هستند که تا پای جان و تا هنگامه ی شهادت ایستادند و گزندی را به امام علیه السلام روا نداشتند. و همگان می دانند که قاتلان سبط پیامبر صلی الله علیه و آله امثال یزید، ابن زیاد، عمر بن سعد، شمر و سپاهیان آن هایند.

حق این بود که نویسنده - ولو برای یکبار هم شده - این نام بُردگان را یاد و عمل آنان را تقبیح کند؛ امّا اصرار نویسنده بر متهم کردن شیعیان، جایی را برای بیان حقایق باقی نگذاشته است. آنان که با وهّابیان تندرو آشنایند به خوبی می دانند که اصولا اینان حرکت عاشورایی امام حسین علیه السلام را تقبیح می کنند و هرگز بر اعمال جنایت کارانه ی یزید خرده نمی گیرند(2). لذا اصرار نویسنده بر متهم کردن شیعه تنها بدان دلیل است که بر حقایق تاریخی عاشورا سرپوش گذاشته شود. به هر حال، نتیجه ی سخن این است که: قاتلان امام حسین علیه السلام شیعیان و پیروان آل ابوسفیان و یزید و معاویه اند؛ نه به زعم نویسنده، شیعیان امیرمؤمنان علیّ بن أبی طالب علیهماالسلام .

ص: 57

امام علیه السلام فرمودند: «ببینید امامانتان چگونه رفتار می کنند؛ از آنان پیروی کنید و آن چه انجام می دهند، انجام دهید. به خدا سوگند! آنان مریض های ایشان را عیادت می کنند؛ جنازه های آنان را تشییع می کنند؛ به سود و زیانشان (به حق) شهادت می دهند و امانت های آنان را ادا می کنند.(1)» متأسفانه نویسنده به این متون مهم و مشکل گشا توجهی نمی کند و در جهت ایجاد اختلاف در صفحه ی 142 می نویسد:

ما سنی را بقدری نجس و پلید میدانیم که اگر هزار بار هم شست و شو داده شود نجاستش از بین نمیرود و پاک نمیشود!

حتّی در صفحه ی بعد صحبت از آتش زدن وسایل سنّی ها به علّت نجاست می کند!

برای این ادعا نیز مانند بسیاری از موارد حتّی یک مدرک هم ارائه نشده است.

هر کس که کمترین آشنایی با مسائل فقه شیعه و رساله های توضیح المسائل دارد، می داند که این مطلب، ادعای گزافی بیش نیست.

ص: 59

نویسنده ای که ادعا می کند تمام عمر خود را بین شیعیان در عراق گذرانیده و معاشرت و مراودت شیعیان و سنّی ها را در آن جا دیده است که بی هیچ تکلّفی با هم نشست و برخاست دارند، نباید ادعا کند که در فقه شیعه، به نجاست سنّی فتوا داده شده است!

در شهرهای ایران و عراق، برادران سنّی از کُرد، بلوچ، ترکمن و افغانی در کنار شیعیان زندگی می کنند. کسی ندیده یا نشنیده است که آن ها نجس تلقی شوند و وسایل آن ها به علّت نجاست شسته شود؟! (چه برسد به آتش کشیدن و سوزاندن وسایل!!

نویسنده که می داند در خانواده های بلوچستانی و کردستانی و... زنِ سنی و شوهر شیعه، پدر سنی و فرزند شیعه، برادر سنی و خواهر شیعه با آرامش زندگی می کنند، باید در نوشتن چنین عباراتی، دقت فراوان کند و از سر عقل و منطق سخن گوید تا خدای ناخواسته، آتش اختلاف، به جهت تهمت های بی اساس شعله ور نگردد و وحدت سایه گستر شود؛ به خصوص آن که نویسنده می گوید:

آرزویم این بود که... مسلمانان را اُمّتی واحد و ملتی متحد ببینم که از یک رهبر خط میگیرند... لذا همیشه از خود می پرسیدم که آنچه باعث این همه بدبختی و عقب افتادگی و اختلاف و چند دستگی ما مسلمانان گردیده است چیست؟ (ص 29)

ص: 60

رؤسای وهّابیت - که نویسنده متعهد به خدمت آنان است - تحقق نمی پذیرد. کما این که رهبر مشهور وهّابی عبدالعزیز بن عبداللّه بن باز (متوفای سال 1422 هجری قمری) چنین فتوا داده است:

«مسلمانی که معتقد به جایز بودن نذر و ذبح برای اهل قبور باشد، چون این اعتقاد، شرک اکبر است[!]، چنین کسی اگر توبه نکند، باید کشته شود.[!]»(1)

«کسی که ذبح برای اهل قبور کند و به آنان متوسّل شود،... پس این شرک اکبر است[!] و چنین کسی اگر توبه نکند، باید کشته شود.[!]»(2)

حال نویسنده ی محترم و امثال او باید پاسخ گو باشند که چه کسی خون مسلمانان را مباح می داند؟

اگر خواننده نویسنده ی کتاب را نشناسد، گمان می کند که وی فارغ التحصیل دانشگاههای قرون وسطاست یا این که کتابهای «هَری پاتر» و «مرد عنکبوتی » و امثال آن را به جای متون والای شیعی خوانده است یا از سر شوخی و برای خنداندن مخاطب و به قصد نوشتن مطلبی فکاهی، چنین می نویسد.

امّا نویسنده ی کتاب - که مدعی درجه ی اجتهاد و دکتراست! - باید از این سخنان که حرف ها و شایعات مردم جاهل و بی سواد است، پرهیز نماید تا ارزش کتاب خود را، با چنین جملاتی پائین تر نیاورد.

با کمال تأسف، بار دیگر نویسنده برای اثبات این مدعا، به جای بحث منطقی و روائی، برای خراب کردن چهره ی شیعیان، به ملاقات ها و داستان های غیر مستند و عوام فریب می پردازد.(1)

آیا به راستی، دشمنی با شیعیان به این همه کذب و فریب نیاز دارد؟

ثانیاً: در نظر مشهور فقهای اسلام، زن، به خصوص در مناطق گرمسیری از جمله شبه جزیره ی عربستان، حتّی در سنّ کمتر از 9 سالگی به بلوغ جسمی می رسند. لذا ازدواج دختر ده ساله امری دور از ذهن نیست و این مطلب مورد قبول فقه سنّی و شیعه قرار گرفته است.(1)

درنتیجه، نویسنده - چه شیعه باشد و چه سنّی - باید در مقام دفاع از فتوای مذکور باشد نه این که ندانسته، شیعیان را به اموری متّهم نماید که در مذهب نویسنده نیز مورد تأیید است.

است.

جای این سؤال باقی است که چگونه نویسنده ادعایی را که بطلان آن روشن است، چنین محکم بیان می کند، از آن استنتاج منطقی! نیز می کند و آن را به شیعیان نسبت می دهد؟

مدرک دکتری و درجه ی اجتهادی که نویسنده مدّعی گرفتن آن است، از کدام منبع سرچشمه می گیرد: واقعیت یا خیال؟ آیا اصولاً نویسنده در نجف و در میان شیعیان این کتاب را نوشته یا بدون اطلاع از فتاوای آنان، از کتاب های کسانی چون خود رونوشت کرده است؟!

راهب نصرانی بود، پدرش غلامی رومی در خدمت مردی از بنی شیبان بود. (ص 157 کتاب)

دین اسلام، به روشنی تفاوت ها را کنار می گذارد و هر کس را - چه عرب باشد و چه عجم و چه پدرش نصرانی چه یهودی و حتی بت پرست باشد و چه آن فرد آزاد باشد یا برده... - اگر ایمان بیاورد، در ردیف دیگر مسلمانان قرار می دهد و وی را برادر مؤمنان می داند. حال معلوم نیست که نصرانی بودن نیاکان زراره چه ربطی به اعمال و رفتار شخص وی دارد یا این که غلام بودن پدرش، در اصل ایمان زراره چه خدشه ای وارد می کند که نویسنده، معرفی او را به این مطلب آغاز کرده است و آن را «نقش بیگانگان در انحراف تشیّع» قلمداد می کند؟

مگر نه پدران بیشتر صحابه - که نویسنده خوانندگان کتاب را به تقلید از آنان دعوت می کند - بت پرست بوده اند؛ از جمله ابوبکر، عمر، عثمان، معاویه،...؟! آیا درست است که به صرف مشرک بودن پدران افراد ما آنان را طعن زنیم و با عنوان «نقش بیگانگان در انحراف اسلام» اذهان مسلمانان را مشوّش سازیم؟!

ص: 67

ما به لقبی متهم شدیم که پشت ما را سنگین کرد، و دلهای ما، دارد میترکد و حاکمان خون ما را بخاطر آن حلال می دانند؟ فرمودند: الرافضه؟! منظور رافضه است؟ گفتند: بله، فرمودند،[ :] نه واللّه، آنها نیستند که اسم شما را رافضه گذاشتند، خداوند شما را رافضه خوانده است.(اصول کافی 5/34)

نویسنده به گونه ای حدیث فوق را آورده و نتیجه گیری کرده است که خواننده گمان کند لقب «رافضه» طعن خداوند متعال بر شیعیان است و امام صادق علیه السلام نیز این طعن و زشتی را در مورد شیعیان قبول دارند!

در ادامه نویسنده حتی ادعا می کند که در این حدیث تفکّر و تفحّص نیز کرده است:

این روایات را چندین بار خواندم و در آنها فکر کردم، و در عین حال اینگونه روایات را در دفترهای جداگانه ای یادداشت می نمودم، شبهای طولانی می نشستم و در آنها نگاه می کردم[ !] و می اندیشیدم و گیچ [ گیج] می شدم [ !]

در آخر کتاب (صفحه ی 180) نویسنده از همین روایت کمک می گیرد و اعلام می کند که دیگر شیعه و رافضی نیست و سنّی شده است!(1)

ص: 69

با مراجعه به مدرک اصلی در روضه ی کافی جلد 8 صفحه ی 34 - که نویسنده (به عمد یا به سهو) مدرک را اصول کافی جلد 5 صفحه ی 34 نوشته است(1) - می بینیم که اصل روایت چنین است:

قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَإنَّا قَدْ نُبِزْنَا نَبْزاً انْکَسَرَتْ لَهُ ظُهُورُنَا وَ مَاتَتْ لَهُ أَفْئِدَتُنَا وَ اسْتَحَلَّتْ لَهُ الْوُلَاةُ دِمَاءَنَا فِی حَدِیثٍ رَوَاهُ لَهُمْ فُقَهَاوءُهُمْ قَالَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام الرَّافِضَةُ قَالَ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ لَا وَ اللّه ِ مَا هُمْ سَمَّوْکُمْ وَ لَکِنَّ اللَّهَ سَمَّاکُمْ بِهِ أَ مَا عَلِمْتَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ أَنَّ سَبْعِینَ رَجُلًا مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ رَفَضُوا فِرْعَوْنَ وَ قَوْمَهُ لَمَّا اسْتَبَانَ لَهُمْ ضَلَالُهُمْ فَلَحِقُوا بِمُوسَی علیه السلام لَمَّا اسْتَبَانَ لَهُمْ هُدَاهُ فَسُمُّوا فِی عَسْکَرِ مُوسَی الرَّافِضَةَ لِأَنَّهُمْ رَفَضُوا فِرْعَوْنَ

وَ کَانُوا أَشَدَّ أَهْلِ ذَلِکَ الْعَسْکَرِ عِبَادَةً وَ أَشَدَّهُمْ حُبّاً لِمُوسَی وَ هَارُونَ وَ ذُرِّیَّتِهِمَا ع فَأَوْحَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَی مُوسَی علیه السلام أَنْ أَثْبِتْ لَهُمْ هَذَا الِاسْمَ فِی التَّوْرَاةِ...(2)

ص: 70

(ابو محمد لیث بن البختری راوی حدیث می گوید:) فدایت شوم! به ما لقبی داده اند که پشتِ ما را شکسته است و قلب های ما را میرانده است و حاکمان خون ما را به واسطه ی سخنانی که فقهای حکومتی می گویند، حلال می دانند. امام صادق علیه السلام فرمودند: «منظور شما لقب رافضه(1) است؟» گفتم: آری. امام علیه السلام پاسخ فرمودند: «به خداوند که چنین نیست. آن ها این لقب را به شما نداده اند؛ بلکه خداوند این اسم را بر شما نهاده است. ای ابا محمّد! آیا نمی دانی در میان اصحاب حضرت موسی علیه السلام هفتاد نفر بودند که از فرعون و قومش دوری گزیده (رفضوا فرعون) و به موسی علیه السلام ملحق شده و از ضلالت به هدایت وارد شده بودند؟ این افراد در میان اصحاب و لشکر حضرت موسی علیه السلام به «رافضه» ملقب شده بودند؛ چرا که از فرعون دوری کردند. در حالی که میان لشکر حضرت موسی عابدتر از ایشان نبود و حضرت موسی و هارون و فرزندان آنان را کسی بیشتر از این افراد دوست نداشت و این لقب آنان،

ص: 71

در تورات ثبت شده بود و...»

این روایت تا صفحه ی 36 روضه ی کافی ادامه دارد. با مراجعه به آن می توان به روشنی دریافت که تا آخرین سطر، جز تمجید و تعریف از شیعیان مطلب دیگری نیست.

از این جا می توان نتیجه گرفت:

الف - نویسنده قسمتی از حدیث امام صادق علیه السلام را حذف کرده است تا به هدف خویش برسد. (تقطیع و جدا کردن حدیث)

ب - نویسندگان منصف با حذف عبارات زائد، به روانی و زیبایی نوشتار کمک می کنند؛ امّا نویسنده ی ما با تقطیع حدیث، سخن خداوند متعال و امام صادق علیه السلام را تحریف کرده و معنای کلام را تغییر داده است.

ج - نویسنده نه تنها درصدد ایجاد وحدت و الفت نیست؛ بلکه با تقطیع و تحریف روایت و تغییر کلام خداوند و امام صادق علیه السلام ، شیعیان را ناجوانمردانه متّهم می کند و آتش اختلاف را می افروزد.

نویسنده ای که مدعی است، این روایت و روایات مشابه را چندین بار خوانده و حتّی از آن ها یادداشت برداری هم کرده است، آیا در نیافته است که اصل روایت با برداشتهای شخصی او کاملاً مخالف و مغایر است؟

آیا تغییر سخن خداوند متعال و امام صادق علیه السلام از سر خیرخواهی است؟ متهم کردن مسلمانان شیعی به چنین اتهاماتی با کدام عقل و

ص: 72

منطق، ایجاد وحدت می کند؟

این عمل نازیبا از نویسنده ای که مدعی است:

«از جوانی آرزو داشته به دین و امتش خدمت کند و مسلمانان را بیدار کرده، آن ها را امّتی واحد ببیند» (ص 29 کتاب) به هیچ روی پذیرفته نیست. آیا با تحریف کلام امام صادق علیه السلام می توان به دین خدمت کرد؟ آیا با ایراد اتهام های واهی به شیعیان، می توان امتی واحد تشکیل داد؟

آیا نویسنده - که آرزو دارد: «تا زنده است و در کفن پیچانده نشده، پروردگار را خشنود سازد» (ص 28 کتاب) - با چنین روشی درصدد جلب خشنودی و رضایت الاهی است؟!

بمیراناد! که دلم از دست شما پر خون است، و سینه ام مالامال خشم، شما مردم دون، که پیاپی جرعه ی اندوه به کامم می ریزید، و با نافرمانی و فروگذاری جانبم، کار را به هم درمی آمیزید، تا آن جا که قریش میگوید پسر ابوطالب دلیر است امّا علم جنگ نمی داند... اما آن را که فرمان نبرند سر رشته کار از دستش برون است. (نهج البلاغه خطبه 27 ترجمه شهیدی)

عجیب آن است که نویسنده ادعا می کند این خطبه علیه شیعیان ایراد شده است؛ در حالی که هیچ عبارتی در این قسمت، نشان نمی دهد مخاطبان شیعیان اند تا تأیید سخن نویسنده باشد. گذشته از این، تاریخ به روشنی نشان می دهد مخاطبان این خطبه کسانی اند که در دوران خلافت سه خلیفه ی نخست تربیت یافته اند و شیعیان راستین امیرمؤمنان علیه السلام در میان ایشان اقلیّت اند و اگر نویسنده ی محترم ادامه ی خطبه را - در همان مدرکی که ارائه کرده است - می خواند، پاسخ خویش را می یافت.

«... به اهل بیت پیامبرتان بنگرید و به آن سو روید که آنان می روند و پای به جای پای آنان نهید که هیچ گاه شما را از طریق هدایت منحرف نکنند و به هلاکت نسپارند. اگر نشستند، بنشینید و اگر برخاستند، برخیزید. بر آنان پیشی نگیرید که گم راه می شوید و از آنان واپس نمانید که هلاک می گردید.»

ص: 74

متأسفانه مانند موارد دیگر نویسنده (به عمد یا به سهو) به این قسمت حسّاس و مشکل گشای خطبه توجهی نکرده است.

به هرروی، طبق فرمایش امیرمؤمنان علیه السلام باید با پیروی از اهل بیت علیهم السلام شیعه ی واقعی باشیم؛ نه این که مانند مخاطبان این خطبه به تن پروری عادت کنیم و از محدوده ی ولایت اهل بیت علیهم السلام خارج شویم .

درست جمله ی فوق چنین است:

«اشتملت شِملة الجنین و قعدت حجرة الظنین»(1)

چنان که می بینید نویسنده با قرار دادن «مای نافیه» بر سر روایت، کلّ عبارت را منفی می کند و با تبدیل «شِملة» [به معنای پوشش] به «شیمة» [به معنای خلق و خو]، معنایی کاملاً مخالف آن چه حضرت زهرا علیهاالسلام منظور داشته اند، از عبارت استخراج می کند!!

در این جا بد نیست به جملاتی از نویسنده که در همین کتاب در وصف خویش و تلاشش می سراید دقت کنیم:

تاکنون مخلصانه آنرا خوانده ام و تدریس کرده ام و از آن دفاع نموده ام، با این احساس که من از مکتب اهل بیت علیهم السلام دارم پیروی میکنم و نه از ترفندهای دشمنان آنان، الحمدللّه اکنون هم محبت اهل بیت و پیروی از سیرت ائمه اطهار علیهم السلام البته پس از پیروی از رسول اکرم صلی الله علیه و آله در قلبم دارد موج میزند، اما به شدت از دروغهایی که به آن سلاله طاهره بسته شده متنفرم و از دشمنان واقعی آنان شدیداً احساس تنفر و انزجار میکنم(ص 180)

گویا نویسنده، معنای اخلاص را نمی داند و اصولاً پیروی از اهل بیت علیهم السلام را بازیچه ی زبان خویش کرده است! چگونه کسی از دروغ بر اهل بیت علیهم السلام متنفر است و در عین حال همان کار را انجام

ص: 76

می دهد؟ چگونه می توان خویشتن را از ترفندهای دشمنان دور پنداشت و در همان حال، از همان ترفند استفاده کرد؟ به راستی، محبّت کدام اهل بیت در قلب نویسنده موج می زند؟!

یا أیُّها الّذین آمنوا لِمَ تقولون ما لاتفعلون (صف / 2)

ای کسانی که ایمان آوردید! چرا چیزی را می گویید که عمل نمی کنید؟!

چرا که نزد من رفت و آمد می کنید و من نگرانم که شما را (دشمنان و بدخواهان تشیّع) بگیرند و بگویند: این ها اصحاب جعفر (بن محمّد علیهماالسلام )اند.(1)

روایت به روشنی نشان می دهد که علّت بیان این فرمایش، نگرانی امام علیه السلام از متهم شدن آن دو در مدینه به سبب موقعیّت آن زمان، است و نویسنده با تغییر کلام امام از «علیکما» به «علیکم» [تحریف] و حذف قبل و بعد روایت [تقطیع]، نتیجه ای را که می خواسته به دست آورده است تا شیعیان را متهم کند که آنان متعه را از خود ساخته و به ائمه علیهم السلام منسوب کرده اند!

تحریف و تقطیع احادیث اهل بیت علیهم السلام و تغییر و دست بردن در کلام امام صادق علیه السلام و دیگر ائمه علیهم السلام از نویسنده ای که چنین دعا می کند، دور از انتظار است:

پروردگارا! به محبتی که به پیامبر خاتمت و اهل بیت اطهارش دارم از تو میخواهم که این کتابم را مورد قبول درگاهت قرار دهی (ص 184)

پیامبر صلی الله علیه و آله » حدیثی را که بازگو کننده ی رفتار و سخن ناشایست عایشه نسبت به امیرمؤمنان علیه السلام است، چنین می آورد:

از امیرالمؤمنین (ع) روایت است که خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله آمدم دیدم ابوبکر و عمر خدمت ایشان نشسته اند بین او و عائشه نشستم، عائشه گفت: جز ران من و ران رسول خدا جای دیگری نیافتی؟ پیامبر فرمودند: عائشه ساکت باش!

نویسنده این حدیث را توهین شیعیان به پیامبر صلی الله علیه و آله !! می شمارد و اعتراض می کند که چرا چنین توهین هایی در کتب شیعه آمده است؟! گویا نویسنده نفهمیده است که امیرمؤمنان علیه السلام نه تنها عمل خلافی انجام نداده اند بلکه عایشه - که از حضور آن بزرگوار ناراحت است - با این جمله، شخصیّت و ادب خود را نشان می دهد و به امیرمؤمنان علیه السلام بی حرمتی می کند. ادامه ی حدیث این مطلب را به روشنی می رساند که متأسفانه باز هم نویسنده آن را حذف کرده است:

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: «عایشه ساکت باش! در مورد برادرم علی مرا میازار. او برادر من در دنیا و آخرت است. او امیر مؤمنان است و روز قیامت خداوند او را بر سر پل صراط می نشاند تا دوستانش را به بهشت ببرد و سهم دشمنانش را جهنم قرار دهد.»(1)

ص: 79

لذا روشن است امیرمؤمنان علیه السلام عمل خلافی نکرده و با نامحرم برخوردی نداشته اند؛ تنها عایشه است که به دلیل جسارت خود، مورد توبیخ رسول خدا صلی الله علیه و آله قرار می گیرد.

در این صورت، این حدیث نه تنها طعنی بر رسول خدا صلی الله علیه و آله و امیر مؤمنان علیه السلام نیست؛ بلکه مدح امیرمؤمنان علیه السلام است. حال چرا نویسنده اصرار دارد که این حدیث، توهین شیعیان به رسول خدا صلی الله علیه و آله است، جای تعجب دارد!

همین اتفاق در حدیث بعدی - که نویسنده در صفحه ی 58 و 59 می آورد - تکرار می گردد. او حدیث را به صورت ناقص نقل می کند تا اوّلاً فضائل امیرمؤمنان علیه السلام نقل نشود و ثانیاً نویسنده به گمان خویش بتواند از آن به عنوان توهین شیعیان به رسول خدا صلی الله علیه و آله و امیرمؤمنان علیه السلام استفاده کند.

کشی ص/ 229] رجال کشّی/ ص 229]

در حالی که با مراجعه به رجال کشّی می بینیم روایت فوق چنین است:

موسی بن صالح و ابوأسد خدمت امام علیه السلام می رسند و بیان می کنند که شنیده اند: هشام بن حکم فردی گمراه و گمراه کننده و در خون امام کاظم علیه السلام شریک بوده است! سپس آن دو از امام علیه السلام می پرسند: درباره ی هشام بن حکم چه می فرمایید؟ آیا او را دوست بداریم؟ امام می فرمایند: «بله.» آن دو برای اطمینان و یقین سؤال خود را تکرار می کنند و چنین پاسخ می شنوند که امام علیه السلام با تأکید می فرمایند: «آری، او را دوست بدارید. آری، او را دوست بدارید.»

از عبارت فوق مشخص می شود، روایت نه تنها بر شخص هشام طعنی وارد نمی کند؛ بلکه او را می ستاید و بر محبّت به او تأکید دارد؛ امّا متأسفانه نویسنده با حذف اصل روایت [تقطیع] و تغییر کلام امام علیه السلام [تحریف] سعی دارد به بزرگی از بزرگان اسلام و شیعه تهمت زند و اتهامی را که دشمنان شیعه به هشام وارد کرده بودند، سخن امام علیه السلام جلوه دهد.

ص: 81

ردا در کتب لغت (و حتی در کتب لغت اهل تسنن(1)) لباسی است که انسان بر روی لباس های دیگر، روی دوش می اندازد (چیزی همانند عبا) و حتّی در کتب فقهی عامّه از جمله صحیح بخاری بابی با عنوان «باب الصلاة بغیر رداء»(2) یعنی «باب نماز خواندن بدون ردا» وجود دارد و مشخص است منظور «نماز خواندن بدون لباس» نیست.

این روایت و توضیح آن به روشنی مشخص می کند که نه تنها صحبت از آن چه نویسنده می گوید نیست، بلکه تنها ردا و عبا را از روی دوش امام مجتبی علیه السلام کشیده اند؛ امّا با کمال تأسف نویسنده با عبارتی زشت و موهن، خود به ساحت مقدّس امام علیه السلام توهین روا می دارد و آن را توهین شیعیان در کتاب هایشان جلوه می دهد!

نویسنده که معنای یک لغت ساده را نمی داند، چگونه مدعی شده است متولد و ساکن کشوری عربی است و درجه ی اجتهاد از حوزه ی علمیّه ی نجف و دکترا از یک دانشگاه را توأمان دارد؟!

التشیع

خداوند پاک هیچ آیه ای درباره منافقین نازل نفرموده مگر اینکه بر پیروان تشیع تطبیق میورد[می رود یا می شود] !!» (ص181)

هر کس به کتب لغت عربی مراجعه کند می یابد که «ینتحل» در این کتاب ها «ادعا کردن به دروغ» و «خود را جا زدن» معنا شده است.(1) پس عبارت حساس روایت «إلاّ و هی فی مَن ینتحلُ التشیّع» به این معناست: «مگر بر کسانی که به دروغ ادعای تشیّع می کنند».

در نتیجه معنای اصلی روایت چنین می شود:

«خداوند سبحان، هیچ آیه ای را درباره ی منافقان نازل نکرده است؛ مگر این که بر کسانی که به دروغ ادعای تشیّع می کنند نیز تطبیق می کند.»

پس نویسنده بار دیگر با تغییر معنای حدیث [تحریف]، شیعیان را بدون دلیل متهم می کند.

به راستی، نویسنده با تغییر معنای روایت از زبان امام صادق علیه السلام می خواهد «از اهل بیت علیهم السلام دفاع کند؟» آیا متهم کردن شیعیان، آن هم به این روش غیر علمی و ناجوانمردانه، «تلاش مخلصانه در راه وحدت» است؟

ص: 85

اطرغشاش قال داود یعنی لیناً فی العین.(1)

أبو اسحاق می گوید: روز جمعه پدرم مرا به مسجد برد و بر سر دست بلند کرد. من [امیر مؤمنان [حضرت علی علیه السلام را دیدم که خطبه می خواند. او پیرمردی بود که جلوی سرش مو نداشت، پیشانیش برآمده، چهارشانه و محاسنی که روی سینه اش را گرفته بود و چشمانش خوابیده بود. ابوداود [به عنوان توضیح [می گوید: یعنی در چشمانش نرمی و آرامش بود.(2)

نویسنده نه تنها عبارات را اشتباه ترجمه کرده؛ بلکه با الفاظ نازیبایی که قلم از تکرار آن شرم دارد، به ساحت قدس شاه ولایت جسارت کرده است. عجیب تر آن که وی ترجمه ی غلط خود را به حساب شیعیان می گذارد و آنان را به توهین به امیرمؤمنان علیه السلام متهم می کند!

ب) صفاتی که در روایت فوق، در وصف امیرمؤمنان علیه السلام آمده است در بسیاری از سال خوردگان مسلمان می توان یافت، حال چگونه آن را به آسانی دروغ می پندارد، جای سؤال است؟

ج) بی اطلاعی از تاریخ، از نشانه های دیگر سطح آگاهی و دانش

ص: 87

نویسنده است؛ چرا که خطبه ی امیرمؤمنان علیه السلام مربوط به دوران خلافت و سال های آخر عمر آن حضرت در کوفه،یعنی در 59 تا 63 سالگی است؛ امّا ازدواج حضرت با صدیقه ی کبری علیهاالسلام سی و اندی سال قبل از خلافت و در 25 سالگی بوده است.

درنتیجه تعجب نویسنده که می نویسد: «چگونه حضرت زهرا علیهاالسلام راضی به ازدواج شدند؟» بی معناست.

د) بر فرض که تمام آن چه مؤلف آورده است، توهین به مقام حضرت امیرمؤمنان علیه السلام باشد، آیا نویسنده نمی داند کتاب «مقاتل الطالبیّین» - که به عنوان مدرک سخنان فوق آورده است - از کتب شیعیان دوازده امامی نیست؟! چرا ادعا می کند که این توهین شیعیان در کتاب هایشان به ائمه علیهم السلام است؟! چگونه نویسنده ای که الفبای تحقیق را نمی داند، معنای لغات را به اشتباه می آورد، روایتی را به راحتی دروغ می پندارد، تاریخ را جا به جا نقل می کند، مدعی است آیت اللّه العظمای نود ساله ی ساکن نجف است؟! به راستی، «پیرمرد حقه باز» کیست؟

او در چند جا خود را زاهد جلوه می دهد و همه ی بزرگان شیعه را متهم می کند:

بنده اگر مطامع دنیا را در نظر میداشتم صیغه و خمس برایم کافی بود، همچنانکه آقایان دیگر از همین راه توانسته اند... (ص 37)(1)

در زهد و چشم پوشی از مطامع دنیا همین بس که نویسنده در 90 سالگی، خود را از صیغه مبرّی می داند!!

در جای دیگری او ادعا می کند:

پدرم دستور داد، که رختخواب[ مهمان سنی] را بسوزانند و ظرف هایی که در آنها غذا خورد خوب بشویند، چون همه ی شیعیان!! معتقدند که سنی به حدّی نجس است که اگر هزار بار هم شستشو داده شود، پاک نمی شود» (ص 142 و 143)(2)

جای شکر باقی است که پدر مؤلف، به شکستن و چال کردن ظروف غذایی که آن سنّی از آن ها استفاده کرده بود دستور نداده است و امر نکرده که «خاکستر رختخواب را بباد دهند» و داستان پردازی

ص: 89

نویسنده در حدّ شستن ظروف و آتش زدن رختخواب به پایان رسیده است؟

در هیچ رساله ی فارسی موجود، سنّی نجس محسوب نمی شود و بر فرض نجاست، لازم نیست رختخواب مورد استفاده ی او به آتش کشیده شود؛ بلکه تطهیر با آب کفایت خواهد کرد!

از جمله ی این حرفهای بی منطق که انسان عاقل از سر تأسف، به خنده می افتد، «اعتقاد داشتن شیعیان به این که اهل سنّت دم دارند.» (ص 142) است.

به راستی مخالفت با تشیّع، ارزش این فکاهیّات را دارد؟!

ص: 90

ص: 92

یک سالگی!! هم با مرحوم سید دلدار علی ملاقات کرده، کتاب «اساس الاصول» را از آن مرحوم هدیه گرفته باشد، عمر او در زمان ترجمه ی کتاب 189 سال است!!!

مترجم محترم کتاب که بر این دروغ واقف است، قضیه ی ملاقات را در ترجمه حذف می کند تا اخلاص خود را به نویسنده (و نه به حقّ و حقیقت؟) نشان دهد!! (ص 166)

لذا روشن است که مؤلف، نه مرحوم سید علی دلدار هندی را ملاقات کرده است و نه تاریخ بزرگان شیعه را می شناسد و نه سنّ او 79 یا 90 یا 189 سال است. با این همه جالب آن است که مترجم در ابتدای کتاب می نویسد:

این اثر ناچیز را به تمام حق جویان تقدیم میدارم، آنانیکه همواره حق را بر باطل، تحقیق را بر تقلید، وحدت را بر تفرقه، حق طلبی را بر ننگ و عار ترجیح می دهند.

1 - نام استاد خود!! مرحوم علاّمه محمّد حسین آل کاشف الغِطاء را با لفظ «سیّد» می آورد و نمی داند که آن مرحوم با لقب «شیخ» معرفی می شود و «سیّد» نیست! (ص 29)

2 - نویسنده با این که خود را شاگرد آقای خویی معرفی می کند و حتّی آن بزرگوار را در حکم پدر می داند (ص70) در کلّ کتاب خود، تنها دو جا نام کتاب های آقای خویی را می آورد که در هر دو مورد نام ها اشتباه است !

وی در صفحه ی 119، کتاب «منهاج الصالحین» را که رساله ی فقهی و به زبان عربی آقای خویی است به اشتباه «ضیاء الصالحین» می نویسد. (کتاب ضیاء الصالحین، مشتمل بر ادعیه و زیارات است و اصولاً کتاب فقهی نیست و نویسنده ی آن «حاج محمد صالح جوهرچی» است.)

نویسنده، کتاب دیگر آقای خویی یعنی «معجم رجال الحدیث» را «معجم رجال الشیعه» می نویسد.(ص70)

هر دو کتاب از کتب مشهور و مورد استفاده ی خاص و عام است و حتّی طلبه های جوان ایرانی که پایشان به نجف نرسیده، اسم این کتب را می دانند امّا نویسنده ی نود ساله ی ساکن نجف این نام ها را نمی داند!!

3 - نام شیخ بزرگوار حسین کَرَکی عامِلی را چنین می آورد: «شیخ ثقه سیّد حسین بن سیّد حیدر کرکی عاملی» و نمی فهمد که شیخ

ص: 96

نمی تواند سیّد هم باشد. نویسنده در همان صفحه، شیخ طوسی را «سیّد ابوجعفر الطوسی» معرفی می کند که این مطلب را مترجم تصحیح کرده است تا جهل نویسنده روشن نشود!! (ص 163)

4 - «شیخ عباس قمی» صاحب مفاتیح الجنان را «سیّد عباس قمی» معرفی می کند و کتاب «الکُنی و الألقاب» آن مرحوم را «الکنی و الانقاب» می نویسد، که باز هم مترجم به کمک مؤلف می آید و هر دو غلط را تصحیح می کند. (ص 163)

5 - به خوانندگان سفارش می کند برای تحقیق بیشتر به کتاب «حل الاشکال» سیّد بن طاووس مراجعه کنند؛ امّا نمی داند که این کتاب در زمان حاضر وجود خارجی ندارد و در گذر ایّام از بین رفته و تنها نامی از آن باقی است! این نشان می دهد، نویسنده به کتب اصیل شیعی، هیچ اشرافی ندارد. (ص 46)

6 - کتاب «جامع الرواة» را برای «مقدس اردبیلی» می داند؛ در حالی که نام نویسنده ی آن «محمّد بن علی اردبیلی حائری» است که حتّی بر طلاب جوان هم پوشیده نیست که آن ها دو شخصیّت جداگانه اند. (ص 46)

7 - گمان می کند کتاب «تحریر» نوشته ی «طاووسی» نامی است؛ در حالی که اسم کتاب «تحریر طاووسی» و مؤلف آن «شیخ حسن بن شهید ثانی» است! (ص 46)

8 - کتاب «مدارک الاحکام» نوشته ی «سیّد محمّد بن علی موسوی

ص: 97

عاملی» را «مدارک الافهام» می نویسد و مؤلف را «سید محمّد طباطبایی» معرفی می کند! (ص 111)

9 - علاّمه «سلاّر» و کتاب او «مراسم» را علامه «سالار» و «مراسیم» معرفی می کند. (ص 111)

10 - کتاب مرحوم فیض کاشانی را - که «مفاتیح الشرایع» است - «مفاتیح الشریعة» می نویسد. (ص 112)

11 - نام کتاب مرحوم کَشّی را «معرفة اخبار الرجال» می نویسد، در حالی که اسم این کتاب «اختیار معرفة الرجال» است. مترجم با حذف این قسمت، اشتباه نویسنده را مخفی می کند.

12 - «حافظ رجب بُرْسی» عالم شیعی قرن هشتم را «ابن رجب برسی» معرفی می کند. (ص150)

13 - شیخ محمّد جواد مغنیه را «سیّد» معرفی می کند که مترجم آن را در ترجمه ی فارسی حذف کرده است . (ص 41 و ص 46)

14 - آقای میرزا علی غروی را در کتاب، سیّد معرفی می کند که مترجم آن را در ترجمه ی فارسی حذف کرده است. (ص 35)

15 - «شیخ محسن حکیم» را «سیّد محسن حکیم» می نویسد که باز هم مترجم به کمک او می آید و در ترجمه ی فارسی کتاب، لفظ «سیّد»را حذف می کند.(ص122)

این موارد نشان می دهد نویسنده با هیچ کدام از بزرگانی که مدّعی ملاقات است از جمله شیخ محمد جواد مغنیه، میرزا علی غروی،

ص: 98

شیخ محسن حکیم، آقای خویی،... روبرو نشده است .

16 - وی حتّی نام هم فکران خود را هم نمی داند و «احمد کاتب» را «سیّد احمد کاتب» معرفی می کند تا میزان علم خود را بیشتر نشان دهد. (صفحات 33، 168، 169)

بس یک کلمه ی دیگر اضافه نکرد!

نکته ی جالب این جاست که مرحوم آقای خویی در همان کتابی که نویسنده مدعی همکاری در تألیف آن است در جلد 8 (از ص 225 تا ص 267) با بررسی 56 روایتِ مربوط به زراره، نه تنها آن یک روایت از کتاب رجال کشّی را بررسی می کند، بلکه با بررسی تمامی روایاتی که درباره ی زُراره است پاسخی علمی و منطقی به سؤال امثال نویسنده می دهد و از جناب زُراره رفع اتّهام می کند.

مطلبی که باقی می ماند این است که نویسنده از پاسخ مرحوم آقای خویی در کتاب «معجم رجال الحدیث» ایشان بی اطلاع است و به جای آن پاسخی سطحی را از آن عالم بزرگوار نقل می کند و حتّی ادعا می نماید در هزار سالی که از تألیف رجال کشّی گذشته، هیچ عالم شیعی، پاسخی به آن نداده است؟

به راستی، نویسنده از تحقیق ها و پاسخ های بزرگان شیعه از جمله مرحوم میرداماد،(1) مرحوم صاحب معالم(2)، مرحوم مامقانی(3)... بر

مطلب فوق بی اطلاع بوده است؟ آیا مرحوم آقای خویی علی رغم آگاهی عمیق از مسأله، چنین پاسخ ضعیفی داده اند؟ آیا نویسنده به واقع از تحقیقات هزار ساله ی علمای شیعه درباره ی رجال کشّی

ص: 100

بی اطلاع است و حتّی نظر آقای خویی را - که مدعی است آن مرحوم در حکم پدر او بود - نمی داند؟ آیا ملاقاتهای حضوری وی با علمای شیعه که در همگی آن ها، ما با پاسخهای بی محتوا و بی منطق از طرف بزرگانی مانند مرحوم کاشف الغطاء، مرحوم خویی، مرحوم سیّد محمد باقر صدر،... مواجه می شویم - صحّت دارد؟

نویسنده با نقل این حدیث می خواهد بیان کند که ابوبصیر احادیث را مخلوط می کرده و با به هم ریختن متن حدیث، روایات را اشتباه بیان می کرده است؛ در حالی که مطلب مذکور درباره ی «ابوبصیر یحیی بن قاسم اسدی» است و نه «ابوبصیر مرادی» و این مطلب از صدر و شروع روایتی که نویسنده آن را نیاورده کاملاً مشخص است.

اگر نویسنده، آغاز این روایت را به عمد نیاورده باشد، مرتکب تقطیع و دست بردن در حدیث شده و به یکی از شیعیان والای ائمه علیهم السلام تهمت زده است و اگر از روی جهالت این دو نام را جابجا بیان کرده است، این کار نشان دهنده ی جهالت او در علم رجال و شناخت راویان حدیث است.

این قبیل اشتباهات در جای جای کتاب وجود دارد که نشان می دهد، نویسنده ی مدعی علم، از علومی هم که ادعای تخصّص در آن ها را دارد، بهره ای نبرده است.

2 - نویسنده در متن عربی چندین بار نام صحابی مشهور امام صادق علیه السلام را «ابن ابی الیعفور» (با الف و لام) یاد می کند که مترجم این موارد را تصحیح کرده است، در حالی که نام این بزرگوار «عبداللّه بن ابی یعفور» است و این مطلب نزد عالمان حدیث روشن و مشخص است.

3 - نویسنده نام صحابی فوق الذکر را در جای دیگری «عبداللّه بن

ص: 102

یعفور» می نویسد (ص100) و در صفحه ی 103 با استناد به روایت صفحه ی 100 «أبو یعفور» می نگارد!!

4 - «ضُرَیْس کَنّاسی» از اصحاب امام صادق علیه السلام را «ضریس کنانی» نوشته است.(ص106)

ادعایی نویسنده است!

2 - در صفحه 70، زیر عنوان توهین به امام صادق علیه السلام می نویسد:

هشام بن حکم و حمّاد از «زراره» جمله ای نقل می کنند که...

آن گاه به عنوان توضیح نوشته است: - منظور امام صادق علیه السلام است - در حالی که درحدیث فوق منظور امام باقر علیه السلام است و نه امام صادق علیه السلام .(1)

3 - در صفحه ی 97 در ذیل عنوان «رأی امام رضا علیه السلام » می نویسد: «علی بن یقطین از امام رضا علیه السلام ... پرسید» در حالی که مقصود راوی از «أبا الحسن علیه السلام » امام هفتم، امام موسی کاظم علیه السلام می باشد و نه امام

هشتم علیه السلام .

نویسنده ای که از علم رجال تا به این حدّ بی اطلاع است که حتّی نام امامان شیعه علیهم السلام را که - 12 تن بیش نیستند - تشخیص نمی دهد، چگونه مدعی همکاری در تألیف کتاب رجالی آقای خویی است که بیش از پانزده هزار تن از راویان و محدّثان را مورد بررسی قرار داده است؟

قبل از سال 1373 هجری قمری (سال وفات مرحوم علامه ی کاشف الغطاء) از ایشان اجازه ی اجتهاد گرفته است. این نشان می دهد که نویسنده ی مجهول کتاب، حداقل پنجاه سال است اجازه ی اجتهاد دارد و در حوزه ی نجف با فقه شیعه آشنایی کامل پیدا کرده است. با این همه نویسنده ی مجتهد نیم قرن ادعا می کند:

1 - قبله ی شیعیان از کعبه به کوفه منتقل خواهد شد!! (ص 175)

2 - ادعا می کند گوشت الاغ حرام است! در حالی که هیچ فقیه معتبری در شیعه (و حتّی عالم سنّی) گوشت الاغ را حرام نمی داند؛ بلکه خوردن آن را مکروه می داند. (ص 91)

3 - ادعا می کند شیعیان سنی را نجس می دانند در حالی که در حوزه نجف - که مرکز فقهی تشیّع است - هیچ یک از بزرگوارانی که وی مدعی ملاقات با ایشان است، چنین حکمی نداده است. (ص 142 و 143)

4 - ادعا می کند از مرحوم کاشف الغطاء اجازه ی اجتهاد گرفته است؛ امّا وی را «سیّد» خطاب می کند؛ در حالی که مرحوم کاشف الغطاء سیّد نبوده است. (ص 31)

5 - ادعا می کند در درس «اصول کافی» مرحوم آقای خویی در نجف، شرکت داشته است؛ در حالی که هرگز ایشان چنین درسی را

ص: 105

در حوزه تدریس نمی کردند!(1) (ص 70 و 71)

6 - ادعا می کند کتاب های شیعیان صیغه با زن شوهردار و صیغه با دختر باکره بدون اذن و آگاهی ولی را جایز می دانند؛ در حالی که در فقه شیعه چنین مطلبی وجود ندارد! (ص 89)

7 - ادعا می کند عباس عموی پیامبر صلی الله علیه و آله و فرزندان او، عقیل برادر امیرمؤمنان علیه السلام و جعفر برادر امام حسن عسکری علیه السلام از اهل بیت پیامبرند؛ در حالی که این ادعا، ادعای عامّه است و شیعیان، اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله را حضرت امیرمؤمنان علیه السلام ، حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام ، امام حسن مجتبی علیه السلام ، امام حسین علیه السلام و نه فرزند ایشان علیهم السلام می دانند.

8 - ادعا می کند پنجاه سال در حوزه ی نجف فقیه بوده است؛ امّا معنای لغات ساده ی عربی در برخی روایات را نمی فهمد (مانند روایات صفحات 62، 67، 68، 73، 175 و 178، 181،...) که همگی در جای خود مورد بررسی قرار گرفت.(2)

9 - اشاره شد که نویسنده خود را سی سال کوچکتر از مرحوم احمد صافی نجفی می داند(3) و با توجه به این که ولادت مرحوم احمد صافی نجفی سال 1314 هجری قمری است، باید نویسنده متولد

ص: 106

سال 1344 هجری قمری باشد. از طرف دیگر سال وفات مرحوم کاشف الغطاء 1373 هجری قمری است که این نشان می دهد، نویسنده ی کتاب که مدعی اجازه ی اجتهاد از مرحوم کاشف الغطاء است، باید در سنی کمتر از 28 سالگی به درجه ی اجتهاد رسیده باشد که این امر در زمان حاضر بسیار نادر و بلکه محال است.

در صورت صحّت اخذ اجتهاد، چنین کسی باید در نجف و بلکه در سراسر عراق زبانزد خاصّ و عام باشد؛ در حالی که در میان علمای ساکن عراق، کسی که متولد کربلا بوده و ساکن نجف شده باشد و چنین صفتی داشته باشد، نیست.

10 - نویسنده، نام ائمه علیهم السلام را نمی داند، اصحاب ایشان را نمی شناسد، از کتب فقهی، اصولی، رجالی،...بی اطلاع است و نام این کتاب ها را به اشتباه می آورد،... آیا به راستی نویسنده اجازه ی اجتهاد دارد و یا...؟!

می برد(1) و مقصود او کتب اربعه ی شیعه یعنی چهار کتاب کافی، تهذیب، استبصار و من لایحضرهُ الفقیه است که گاهی چهار کتاب مهمّ روایی دیگر مانند بحارالانوار، وسائل الشیعه،... را نیز به آن اضافه می کنند. این کتاب ها همگی به ویژه چهار کتاب اوّل از اهمیّت ویژه ای نزد علمای شیعه برخوردار است؛ امّا در فرهنگ شیعه به هیچ وجه نام «صحیح» بر این کتاب ها نگذاشته اند. تنها کتب اصلی و مشهور اهل سنّت مانند «صحیح بخاری» و «صحیح مسلم» این گونه نامیده می شوند و این به روشنی بر بی اطلاعی نویسنده از فرهنگ شیعه و پرورده شدن او در محیط سنّی دلالت می کند.

2 - او یکی از بزرگان شیعه را «شیطان طاق» می نامد؛ در حالی که شیعیان به او «مؤمن طاق» می گویند و لقب «شیطان طاق» در فرهنگ تسنّن به او گفته می شود ونویسنده ناخواسته اصطلاح سنّی ها را به کار می برد تا مصداق ضرب المثل «دروغگو کم حافظه است» باشد.(ص 157)

3 - مؤلف در اصل کتابش که به زبان عربی است، برای پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و اهل بیت علیهم السلام از عبارات «رضی اللّه عنه»، «رضی اللّه

ص: 108

عنهما»... استفاده کرده است که مختصّ فرهنگ سنّی است. جالب آن که مترجم نه تنها این عبارات را تغییر داده و به صورت «علیه السلام» و «علیهما السلام» درآورده، بلکه در صفحه ی 25 چنین توجیه می کند: «اصطلاح (رضی اللّه عنه) که درروایات آمده است، چون که امروز در جامعه ی تشیّع اصطلاح (علیه السلام) معروف است لذا مترجم همین اصطلاح را ترجیح داده است.»

معلوم نیست در کدام روایت از کتب شیعه برای امامان معصوم علیهم السلام اصطلاح «رضی اللّه عنه» آمده است که نویسنده این گونه نقل کرده است تا مترجم به جای آن اصطلاح «علیه السلام» را ترجیح دهد. این توجیه نشان می دهد مترجم وهّابی کتاب از مؤلف مدعی تشیّع به فرهنگ شیعه آشناتر است!!

4 - در متن عربی کتاب، در موارد متعددی، نویسنده در مقابل نام رسول خدا صلی الله علیه و آله به جای همین جمله ی معترضه ی دعایی - که به سخن خود آن حضرت مستند است و آشنای فرهنگ شیعیان است - عبارت «صلّی الله علیه و سلّم» را - که عادت شماری از مسلمانان غیر شیعی است - می آورد.(1) البتّه باز هم لطف مترجم شامل حال نویسنده می شود و تمامی عبارات را تصحیح می کند.

5 - او از سیادت یا عدم سیادت بزرگان نجف، عراق و علمای

ص: 109

شیعه بی اطلاع است و این نشان می دهد که بر خلاف آن چه وانمود کرده است وی در محیط شیعیان عراق رشد نکرده است.

6 - وی گمان می کند با غیبت امام زمان علیه السلام سلسله ی امامت منقطع می شود و در صفحه ی 119 می نویسد: «پس از انقطاع سلسله ی امامیه و غیبت امام زمان...» در حالی که هر کودکی که در فرهنگ شیعه پرورش یافته، وجود ولی عصر علیه السلام را استمرار سلسله ی امامت در دوران غیبت می داند.

هم چون امام سیّد محمّد حسین آل کاشف الغطاء و دیگران کسب فیض نمایم... ص( 29)

نویسنده ی مجهول کتاب، در همین یک جمله، نشان می دهد که از راست گویی به چه میزان بهره مند است؛ چرا که مرحوم علاّمه ی کاشف الغطاء سیّد نبودند؛ هر کس - حتّی کودکانی که آن مرحوم را دیده باشند - عِمامه ی سفید آن بزرگوار را دلیل سیّد نبودن ایشان می دانند. حال نویسنده - که حتی مدعی است اجازه ی اجتهاد را از ایشان گرفته است و آن بزرگوار را استاد خود می داند - چگونه بر این مطلب واقف نیست؟!

عجیب این است که در تمامی این ملاقات ها که با بزرگان صورت گرفته و در صفحات 30، 40 و 41، 58، 67، 70 و 71، 76، 83 و 84 و 85، 91، 100، 123 و 124، 127، 134 و 135، 146 و 147، 172، 174 و 178 آمده است، آن چه خود نمایی می کند سوءالات به ظاهر مهمّ نویسنده و پاسخ های سبک و بی محتوای بزرگوارانی است که نویسنده ادعای ملاقات با آنان را دارد. وی تلاش کرده است نشان دهد این پاسخ ها به قدری ضعیف است که اصولاً نام پاسخ را هم ندارند و تنها توجیهی بیش نیستند.

«یکی از همکاران مرحوم آقای خویی در تألیف کتاب بزرگش «معجم رجال الشیعه»[ !] بوده است.»

همان طور که اشاره شد، نام این کتاب «معجم رجال الحدیث» است که نویسنده نام آن را اشتباه یاد کرده است!!

از طرف دیگر، وی مدّعی است در این همکاری:

«روایات را از میان کتابها جمع آوری می کرده»

در حالی که «معجم رجال الحدیث» کتاب روایی نیست تا نیاز باشد روایات جمع آوری شود بلکه درباره ی راویان حدیث است!!

از جانب دیگر در چاپ اوّل کتاب «معجم رجال الحدیث» نام یازده همکار آقای خویی آمده است که همگی شناخته شده اند و در میان آن ها هیچ فرد عراقیِ متولد کربلا و ساکن نجف که هنوز هم زنده باشد، وجود ندارد. این خود دلیل دیگری بر راست گویی های نویسنده محترم است.(1)

ص: 112

نویسنده در همین ملاقات ادعا می کند مرحوم آقای خویی مانند علمای هزار سال اخیر شیعه، روایتی از رجال کشّی را دیده اند، اما به آن پاسخ نداده اند؛ در حالی که در همان کتابی که وی مدعی همکاری در تألیف آن است، نزدیک به 42 صفحه به پاسخ سؤال نویسنده و امثال وی آمده است و باز هم مؤلف از این مطلب آگاهی ندارد.

این نشان می دهد که از مراحل دروس حوزوی که عبارت اند از «مقدمات»، «سطح» و «خارج» کاملاً بی اطلاع است و نمی داند در هیچ کدام از مراحل فوق درسی به نام «ختم اصول کافی» وجود ندارد.

است.

ص: 116

ص: 118

به نظر می رسد نویسنده ی کتاب و مترجم آن، از تاریخ مسلمانان و به خصوص تاریخ شیعیان هیچ نمی دانند و نویسنده - با این که خود را شیعه معرّفی می کند - از ساده ترین واقعیّت های تاریخ تشیّع بی اطلاع است. در این بخش به مواردی از ناآگاهی او نسبت به معتقدات تاریخی شیعه و فرهنگ شیعیان اشاره می شود:

کشته شدن مالک بن نُوَیره، به دست فرمانده ی سپاه است؛ به گزارش تاریخ، خالد بن ولید برای تصاحب همسر جوان مالک بدون نگه داشتن زمان شرعی عِدّه ، همان شب به کام جویی پرداخت و با کمال تأسف و علی رغم اعتراض فراوان برخی از صحابه، مورد عفو ابوبکر نیز قرار گرفت تا قبائل مرتدّ !! دیگر را سرکوب کند و جهت رتق و فتق امور خلافت زکات حلال !! جمع آوری کند.(1)

بیت از خود دفاع می کنند» نیز با تاکید بر این مطلب نه تنها نشان می دهند از فرهنگ شیعه بی اطلاع اند؛ بلکه مذهب اصلی خود را نیز نا خواسته مشخص می کنند.

عجیب است که نویسنده در تحقیقات خود، که در کتاب پیوسته به آن ها اشاره می کند، هیچ گاه حدیث غدیر خم را ندیده و از احادیث منزلت، ثقلین، سفینه ی نوح، یوم الدّار... آگاهی ندارد و آیات ولایت(1)، اکمال(2)، تطهیر(3)،... را - که بر وصایت و امامت و عصمت و ولایت امیرمؤمنان علیه السلام صراحت دارند - ندیده است.

در تمامی این آیات و روایات، مشخص است امر کننده به ولایت و امامت و وصایتِ حضرت علیّ بن ابی طالب علیهماالسلام ، خداوند و اوّلین گوینده ی آن رسول خدا صلی الله علیه و آله است.

برای مستدل کردن بیشتر بحث، تنها به روایت «یوم الدّار» اشاره می کنیم:

پیامبر صلی الله علیه و آله به امر خداوند، بنی هاشم را به مهمانی دعوت کردند تا رسالت خویش را به آنان ابلاغ فرمایند. پس از صرف غذا، پیامبر صلی الله علیه و آله به جمع حاضر از خویشاوندان فرمودند: «خداوند مرا به این رسالت برگزیده است تا او را به یکتایی و مرا به پیامبری بشناسید.» آن گاه افزودند: «کدام یک از شما مرا در این کار یاری می کند تا آن که برادر من، وصیّ من و خلیفه ی من در میان مردم باشد؟» تنها علیّ بن ابی طالب علیهماالسلام - که در این زمان 13 تا 15 ساله بودند - برخاستند و

ص: 123

گفتند: «من - یا رسول اللّه - کمک کار شما در این راه خواهم بود.» این سؤال و جواب سه بار تکرار شد تا آن که پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند:

«إنَّ هذا أخی و وصیّی و خلیفتی فیکُم فاسمَعوا له و أطیعوا»(1)

«به درستی که این جوان، برادر من، وصیّ من و خلیفه ی من در میان شماست. پس به سخنانش گوش کنید و اطاعتش کنید.»

ظاهر روایت فوق، به روشنی نادرستی سخن نویسنده را، حتّی به استناد مدارک اهل تسنّن، نشان می دهد.نتیجه آن که امرکننده به وصایت و امامت امیرمؤمنان علیه السلام خداوند و اوّلین گوینده ی آن رسول خدا صلی الله علیه و آله است.

واقعه ی «یوم الدّار» در آغاز امر رسالت و 10 سال پیش از هجرت تحقّق یافته است، حال چگونه نویسنده ادعا می کند: وصایت امیرمؤمنان علیه السلام ، اوّلین بار توسط ابن سبا در حوالی سال 40 پس از هجرت (50 سال بعد از فرمایش پیامبر صلی الله علیه و آله !!) مطرح شده است؟!

نویسنده «جر و بحث» و «در میان مردم فریاد کشیدن» است؟

آیا مؤلف، از وقایع پس از وفات پیامبر صلی الله علیه و آله بی اطلاع است؟ آیا «تحقیقات فراوان» نویسنده که بارها بر آن تأکید می کند، در این موضوع مهم و بسیار حسّاس تاریخی - که منشأ تمامی اختلافات تا به امروز است - در حدّ همین شبهات بی محتوا و برداشتهای کم مایه خلاصه می شود؟

اگر شیعیان سازنده ی این روایات اند، پس مدارک زیر - که همگی از منابع اهل تسنّن است - چگونه قابل توجیه است:

گفتند: به خدایی که جز او نیست تو را گردن خواهیم زد. علی علیه السلام به کنار قبر پیامبر صلی الله علیه و آله رسید و در حالی که می گریست، فریاد برآورد: «یاابنَ أُمَّ إنَّ القومَ اسْتَضْعَفونی و کادوا یَقْتُلونَنی(1): ای پسر مادرم، به درستی که این قوم مرا خوار و زبون کردند و می خواستند مرا به قتل برسانند.»(2)

زنان هاشمی دور ایشان اجتماع کردند. آن گاه خارج شد و در کنار در خانه ایستاده و فریاد برآورد: «ای ابوبکر! چه زود بر اهل بیت رسول خدا جفا کردی.» پس افزود: «به خدا سوگند، تا زمانی که خدا را ملاقات کنم با عمر سخن نخواهم گفت.»(1)

همین مدرک مختصر، کافی است که پایه ی درستی سخن نویسنده در جعلی خواندن این وقایع را روشن سازد!

که هرکتاب چندین باب را دربرمیگیرد یعنی چیزی حدود چهل درصد کل کتاب طی قرن های پنجم تا یازدهم قمری به اصل کتاب کافی افزوده شده است!!

باطل بودن این سخن روشن است؛ چرا که اصول کافی، از کتاب هایی است که صحت آن به تواتر ثابت است و در کتابخانه های کشورهای اسلامی و غیر اسلامی از جمله کتابخانه های نجف اشرف، بغداد، مشهد مقدس (از جمله آستان قدس رضوی)، لندن، نیویورک و... نسخه هایی خطّی از اصول کافی وجود دارد که حتّی تاریخ برخی از نسخه های آن مربوط به هشتصد سال قبل است که همه ی آن ها مطابق اصول کافی امروزی اند.(1) وی که مدعی است در نجف اشرف تحصیل می کرده است، چگونه از وجود این نُسخ خطی در کتابخانه های نجف بی اطلاع است؟

نویسنده ی مدعی اجتهاد، باید به جای کپی برداری از حرف های

ص: 128

دیگران، برای یک بار هم شده به دو کتابی که مدعی تناقض تعداد ابواب کافی بود مراجعه می کرد تا ببیند:

اولاً: تعداد کتاب ها (که امروزه به آن فصل یا بخش می گوییم) در اصول کافی - که شیخ طوسی (متوفای 460 ) آورده است، همگی مطابق اصول کافی امروزی اند. پس تغییری در اصول کافی از هزار سال پیش تاکنون(1) داده نشده است.

ثانیا: اگر مرحوم کَرَکی کتاب (و فصل) «الوصایا و الفرائض» را - که از جمله ی کتاب هاو فصل های کافی است و شیخ طوسی آن را یک فصل و یک کتاب می داند - در شمارش به دو فصل «الوصایا» و «الفرائض» تفکیک کند، دلیل بر چاق شدن!! و اضافه شدن در اصل کتاب نیست.

قرآن شناسان و مفسّران نیز در شمارش آیات الاهی، ارقام و اعداد متفاوتی نقل می کنند که بین 6200 تا 6236 آیه در نوسان است. این اختلاف نشانه ی تحریف و تغییر قرآن نیست، بلکه به نحوه ی شمارش آیات و سلیقه ی شخصی شمارش گر برمی گردد.(2)

ثالثاً:نسخه های خطی کتاب کافی، کذب بودن سخن مؤلف را نشان می دهد؛ چرا که فصل های اصول کافی و روایات این کتاب

ص: 129

مطابق نسخ خطی موجود در کتابخانه های دنیاست.

این مطلب، بر هر طلبه ی جوانی که در حوزه های علمیه مشغول تدریس است روشن است، حال چگونه نویسنده ی کتاب که خود را دکتر و مجتهد معرفی می کند به این مطلب واقف نیست، جای بسی شگفتی دارد. این نیز از مواردی است که نشان می دهد، نویسنده هیچ اطلاع تاریخی از فرهنگ شیعه ندارد.

مانند او و سنّیان دیگر، کتب اصلی خود را با عنوان «صحیح» می خوانند.

از جانب دیگر، با تغییر کلام شیخ طوسی، درصدد است نشان دهد که کتاب تهذیب، دچار دست برد شده و احادیثی به دروغ از زبان اهل بیت علیهم السلام در آن نوشته شده است، در حالی که اصل سخن شیخ طوسی چنین است:

«احادیث اختلافی که مخصوص به فقه است، در دو کتاب استبصار و تهذیب نقل کرده ام که بیش از 5000 حدیث است و اختلاف علمای شیعه را در عمل به آن آورده ام.»

معنای سخن این است که آن عالم بزرگ احادیثی را که در بحث های فقهی، اختلافی و به ظاهر متعارض بوده است، در دو کتاب جمع آوری کرده است و تعداد این احادیث مورد اختلاف حدود 5000 حدیث است؛ نه این که مجموعه ی همه ی احادیث کتاب 5000 باشد و این بر هر خواننده ای که کمترین آگاهی از نحوه ی عمل شیخ طوسی در کتاب استبصار و تهذیب داشته باشد، روشن است.

شیخ طوسی، ابتدا «تهذیب» را تألیف کرد و چون طیّ جمع آوری کتاب، برخی از روایات به ظاهر متعارض را دید، برای جمع بین این روایات، کتابی به نام «استبصار» تألیف کرد. لذا وجود احادیث مورد اختلاف در این دو کتاب امری عجیب نیست.

ص: 131

از طرف دیگر، احادیث این دو کتاب دارای شماره است؛ تهذیب 13590 حدیث و استبصار 5511 روایت دارد.(1)

این نیز نشان می دهد نویسنده ی کتاب، اشرافی به کتب اصیل و تاریخی شیعه ندارد.

از هر نویسنده ی منصفی انتظار می رود در نقل عبارات امانت را رعایت کند، تقطیع و تحریف نکند و برای مثال شیعیان را به حدیث سازی متهم ننماید؛ به خصوص نویسنده ی این کتاب که می گوید: «برای روشن شدن حق و برای حق جویان دست به قلم برده است.» او می نویسد:

مطمئنم که این کتاب من از سوی طالبان حق و عاشقان حقیقت... به گرمی استقبال خواهد شد، روی سخن ما نیز بیشتر با همین عده است و اما آقایانی که زندگی مرفه و موقعیت دلپذیری دارند... خمس و صیغه شان مرتب می رسد... طبیعی است اگر نخواهند گوش فرا دهند و ماندن بر باطل را ترجیح دهند (صص 37 - 38)

ولی با کمال تأسف، نویسنده نه تنها سخن شیخ طوسی را تغییر می دهد، بلکه حتّی مدرک سخن شیخ را بدون شماره ی صفحه می آورد تا دست بردن وی در سخن شیخ طوسی، برای خوانندگان به سهولت روشن نشود!

ص: 132

آیا به راستی نویسنده ای که دارای درجه ی اجتهاد از حوزه ی نجف است، با کتب دانشمندان شیعی زیر ناآشنا است؟ (در هر قرن تنها به تألیفات سه نفر از بزرگان شیعه اشاره شده است):

قرن ششم

1 - امین الاسلام شیخ طبرسی (وفات 548)، تألیفات: تفسیر مجمع البیان (10 جلد)، جوامع الجامع، تفسیر الکافی الشافی، إعلام الوری، عُدّة السفر و عمدة الحضر، العمدة فی أُصول الدین و الفرائض والنوافل (فارسی)، شواهد، الآداب الدینیه للخزینة المعینیّة...

2 - ابو نصر طبرسی فرزند شیخ طبرسی، تألیفات: مکارم الاخلاق، جامع الأخبار، محاسن الافعال،...

3 - ابن شهر آشوب (وفات 588)، تألیفات: مناقب آل ابی طالب، مثالب النواصب، المخزون المکنون فی عیون الفنون، الطرائق فی الحدود و الحقایق، مائدة القاعده، المثال فی الأمثال، معالم العلماء، الحاوی، الأسباب النزول علی مذهب آل الرسول، متشابه القرآن، الأوصاف، المنهاج،....

ص: 134

قرن هفتم

1 - رضیُّ الدین علیّ بن موسی، مشهور به سیّد ابن طاووس (وفات 664)، تألیفات : اجازه، الاقبال لصالح الأعمال، أمان الأخطار، جمال الأُسبوع، الدروع الواقیه، سعد السعود، الطرائف، کشف المحجّة لثمرة المهجة، المجتنی، محاسبة النفس، مصباح الشریعة، الملاحم والفتن، اللهوف، مُهج الدعوات، الیقین، غیاث سلطان الوری، ربیع الشیعة، مصباح الزائر، إلزام النواصب،...

2 - جمال الدین احمد بن موسی برادر سیّد طاووس (وفات 673)، تألیفات: العین العَبِرة فی غبن العتره، بناء المقالة الفاطمیّه، زهرة الریاض، بشری المحققین، الملاذ، سهم السریع، شواهد القرآن، المسائل فی اصول الدین،...

3 - علاّمه ی حِلّی (ولادت 648 - وفات 726)، تألیفات: منتهی المطلب، تلخیص المرام، تحریر الاحکام الشرعیّه، مختلف الشیعة، استقصاء الاعتبار، مصابیح الأنوار، الدرُّ والمرجان، نهج الوضاح، نهج الایمان فی تفسیر القرآن، القول الوجیز، کشف الحقّ، کشف الیقین فی الإمامه، الألفین، منهاج الکرامة، شرح التجرید، أنوار الملکوت، نهایة الکلام، نهایة الأصول، قواعد الأحکام،تذکرة الفقهاء، خلاصة الرجال، إیضاح الإشتباه، تبصرة الأحکام،...

ص: 135

قرن هشتم

1 - شهید اوّل (شهادت 786)، تألیفات: ذکری، دروس، قواعد، بیان، الفیه، نفلیّه، نکت الارشاد والمزار، رسالة الاجازات، لوامع، اربعین، لمعه ی دمشقیّه، رساله ای در تفسیر الباقیات الصالحات،...

2 - فخر المحققین پسر علامه ی حلّی (وفات 771)، تألیفات: شرح القواعد، شرح خطبة القواعد، الفخریّه فی النیّة، حاشیة الإرشاد، الکافیة الوافیة، شرح نهج المسترشدین، شرح مبادی الأصول، شرح تهذیب الأصول...

3 - ابن مُعیّة (وفات 776)، تألیفات: نهایة الطالب فی نِسَبِ آلِ أبی طالب (12 جلد)، الثمرة الظاهرة (4 جلد)، الفلک المشحون، معرفة الرجال (2 جلد)، أخبار الأُمم (21 جلد)، رسالة الابتهاج، منهاج العمّال،...

قرن نهم

1 - ابن فهد حلّی (وفات 841)، تألیفات: کتاب المهذّب، عدّة الداعی، المقتصر، الموجز الحاوی، شرح الألفیه، محرّر، التحصین، الدرّ الوحید فی التوحید، رسالة اللُّمعة الحِلّیّة، رسالة فی معانی أفعالِ الصلاة، نُبذة الباغی، مصباح المبتدی، کفایة المحتاج فی مناسک الحاجّ،...

2 - زین الدین ابو محمّد علی بن یونس بیاضی (وفات 877)،

ص: 136

تألیفات: نجد الفلاح، زبدة البیان، مَنحل الفلاح، المقام الأسنی، الکلماتُ النافعات، فاتح الکنوز المحروزة، الرسالة الیونُسیّة، الصراط المستقیم،...

3 - شیخ تقیُّ الدین کفعمی (828 - 905)، تألیفات: البَلد الامین، صَفوة الصفات، فروق اللّغة، المنتقی فی العِوَذ والرُّقی، الحدیقة الناظرة، نهایة الإرب فی أمثال الأدب، النحلة، فرج الکرب، الکوکب الدرّی، المصباح، قراصة النضیر، الرسالة الواصحة، رسالة فی وفیات العلماء...

قرن دهم

شهید ثانی (شهادت 966)، تألیفات: الروضة البهیة، روض الجِنان، المقاصد العلیة، مسالک الافهام، البدایة، شرح البدایة، منیة المرید، مسکّن الفواد، غنیة القاصدین، رسالة فی میراث الزوجة، رسالة فی حکم صلاة الجمعة حالَ الغیبة، حاشیه ی قواعد الأحکام،...

محقّق کَرَکی (وفات 940)، تألیفات: جامع المقاصد (13 جلد)، رسالة فی العصیر العنبی، رسالة فی العدالة، رسالة فی المنع عن تقلید المیت، رسالة فی صلاة و صوم المسافر، حاشیه ی «شرایع الاسلام» حاشیه ی «ذکری الشیعة»، نفحات اللاهوت،...

شیخ حسن کرکی فرزند محقّق کرکی، تألیفات: البلغة، رسالة المنهاج القویم، مناقب أهل البیت علیهم السلام ، عمدة المقال،...

ص: 137

* * * * *

از نویسنده ای که عنوان کتاب خویش را دفاع از اهل بیت علیهم السلام نامیده است، انتظار حدّاقلِ انصاف و صداقت - که شاخصه ی دوستان و پیروان مکتب اهل بیت علیهم السلام است - می رود؛ امّا می بینیم، بی توجه به آرمان های ادّعایی، قلم بر کاغذ می ساید. جالب آن است که او در آغاز همین صفحه (صفحه ی 165) چنین نوشته است:

میتوان با قاطعیت گفت که دستهای پنهانی در کار بوده که با نام اسلام و در لباس دوستدار اهل بیت علیهم السلام مرتکب چنین خیانتهای شگفت انگیزی شده و چیزهایی را به نام اسلام در کتابهایمان درج کرده که اسلام از آن بیزار است.

آیا نویسنده هم در لباس دوستی اهل بیت علیهم السلام چنین نکرده است؟!

ص: 138